Een vriendin met een moslimachtergrond vertelde hoe er scheuren waren gekomen in de stevige muren van haar religieuze overtuiging. Hoewel ze jarenlang haar best deed om als goed moslimmeisje te leven, en alles te doen wat er in de Koran van haar gevraagd werd, bood het haar geen innerlijke vrede. Ze zag dingen die niet klopten. De vastenmaand bijvoorbeeld, was in werkelijkheid een maand vol overdadige feestmaaltijden, die dan niet overdag, maar ’s nachts genuttigd werden. Wat had dit nog te maken met meevoelen met de armen of verootmoediging? Toen ze ouder werd, ging ze beseffen dat de Koran bepaald niet het beste voor had met haar als vrouw.  Ze was geschokt toen als tiener haar uithuwelijking ter sprake kwam en nog meer geschokt toen ze begreep dat naar het voorbeeld van Mohammed meisjes al uitgehuwelijkt kunnen worden als ze nog geen tien zijn. Er was haar altijd verteld dat er geen groter voorrecht was dan geboren te worden als Moslim. Nu twijfelde ze daaraan. Ze ging opzoek en kwam terecht bij Jezus.

De pastorale brieven 1 en 2 Timoteüs en Titus

Onlangs verscheen een nieuw deeltje van de bij velen bekende reeks Voor iedereen, van Tom Wright: De pastorale brieven 1 en 2 Timoteüs en Titus. Deze brieven heeft Paulus niet geschreven aan een gemeente, maar aan voorgangers.

Een divers gezelschap verzamelt zich in Het Pand, in de Korrewegwijk in Groningen. Ik schat in dat zo’n vijftig mensen op deze bijeenkomst van het diaconaal platform af zijn gekomen, met als thema ‘impact op armoede’.

Er zijn meerdere sprekers en korte workshops met inspirerende projecten uit de stad. Er is iemand van de gemeente Groningen en Anne Krikke is er, initiatiefneemster van de minimalistische eettafel. Ik ben ook uitgenodigd als spreker. Dat is een beetje omdat ik vanaf 1 januari diaconaal consulent ben in de Christelijke Gereformeerde Kerken, maar vooral ook omdat ik initiatiefnemer was van maatschappelijke initiatieven zoals de Stichting Present.

Ze fluistert nog steeds als ze de telefoon opneemt, twee dagen na het akkoord over het kinderpardon en één dag na het beëindigen van de continu-kerkdienst die in de Bethelkapel gehouden werd. Hayarpi Tamrazyan moet er zelf om lachen. Maar natuurlijk is het even wennen; het Armeense gezin zat ruim drie maanden in kerkasiel in het kleine Haagse buurt- en kerkhuis Bethel, met een viering die dag en nacht doorging.

Niet meer nodig, na het akkoord over het kinderpardon dat de regeringspartijen sloten. De zaken van ruim 700 kinderen worden opnieuw beoordeeld en de verwachting is dat 90% alsnog pardon krijgt. Tot het besluit is gevallen, wordt voorlopig niet uitgezet. Hayarpi, haar broertje, zusje en ouders hoeven niet meer te vrezen voor onmiddellijke uitzetting.