Lezerspodium
Geen applaus ?!
Naar aanleiding van het artikel van Pieter Sijtsma in het Kerkblad voor het Noorden van vrijdag 13 januari 2012.
Wat kunnen we toch lekker spontaan zijn in de kerk. Wij nuchtere Hollanders zijn het niet gewend om te applaudisseren, laat staan te dansen, in de kerk! Een spontane opwelling van dankbaarheid naar de Heer, in welke vorm dan ook, moet maar onderdrukt worden, zelfbeheersing is immers een grote deugd! En applaus voor de gaven die uitgedeeld zijn aan zingende of musicerende gemeenteleden, dat kan al helemaal niet, het zijn immers gaven van de Heer?
Een week lang geen tv kijken? Af en toe geen vlees eten? Je onthouden van alcoholische dranken? Een sobere levensstijl zodat je met het geld dat je bespaart zending en hulpverlening kunt steunen? Doet wie vast beter dan wie dat niet doet? Zouden we ons sterk moeten maken voor een herwaardering van een oud gebruik?
'We komen u een bloemetje brengen namens de kerk.' Het is zondagmiddag en één van de dames die de 'buurtbloemen' wegbrengt staat voor de deur bij een oudere buurtgenote. 
Kinderen worden geboren. Ouders voeden ze – als het goed is – op met het oog op volwassenheid van die kinderen. Jarenlang voeren ze de ‘regie’ over het leven van hun nageslacht en dan breekt geleidelijk of vrij abrupt het moment aan dat ze het ouderlijk huis verlaten. Ze gaan op kamers, gaan samenwonen of trouwen, gaan op zichzelf wonen. Een hele stap voor het kind en ook voor de ouders.
Begin februari hopen 40 studenten van de Theologische Universiteit Apeldoorn, waaronder ikzelf, een studiereis te maken naar Israël. Daar zullen wij als studenten met eigen ogen zien, wat we al die tijd in de boeken aan het bestuderen zijn.