Een van de rituelen rondom de paasdagen is het bouwen van een
?poasbulte?. Ds. H. Jonkman vertelt hoe hij hier vroeger van kon
genieten en over de oorsprong van dit gebeuren.
Als jongen heb ik er altijd van genoten om een aantal weken voor Pasen
met een groep jongelui uit de buurt een ?paosbulte? te bouwen. Het was
altijd op dezelfde plaats in een vrije ruimte in een wildgebied op
Alteveer bij Hoogeveen. De boeren bewaarden snoeihout en afvalhout,
kranten en zakken van papier (waarin voedsel voor het vee gezeten had)
en soms ook wel autobanden voor dit feestelijk gebeuren. Dat alles werd
op zaterdagen bij elkaar gehaald met een paardenwagen, zonder paard;
alles werd met menskracht gedaan en wat hadden we er een plezier in om
elk jaar de ?paosbulte? nog weer groter te krijgen dan het vorige jaar.
Soms moest je zelfs de laatste dagen wacht houden bij de bult, zodat het
niet werd aangestoken door andere jongelui. En als het op tweede
paasdag donker begon te worden, dan gingen we met zijn allen - ouders en
kinderen - naar de ?paosbulte?. Als ongeveer iedereen aanwezig was,
werd de ?paosbulte? door ouderen aangestoken en zij hielden alles in de
gaten. Een paar opgeschoten jongelui probeerden zo lang mogelijk boven
op de bult te blijven zitten, totdat het hun te heet werd onder hun gat.
Als jongen genoot ik van dit feest. Je dacht niet na over het ontstaan
van dit ? van oorsprong ? heidens feest en je dacht ook niet na over
milieuvervuiling.
Lees meer: Paasvuur
In het begin heerste de duisternis
Gods Woord klonk er zij licht
en er was licht.
De nacht heerst over de duisternis
de dag is vol licht,
oneindig, zon, maan en sterren
als een volmaakt geschenk
van boven
van de Vader van de hemellichten.
Het vorige artikel in de reeks over landbouwwetenschappen ging over
ondernemerschap. Daarin stond de publicatie van het Landbouw Economisch
Instituut ?de kunst van het zien en het realiseren? centraal. In dit
artikel wil ik op het aspect van zien en waarnemen nog wat dieper
ingaan.
In het agrarisch onderwijs en in het landbouwkundig onderzoek kennen we
waarnemen niet als een apart vakgebied. Maar als je met mensen uit het
bedrijfsleven praat over wat studenten goed moeten kunnen, dan wordt dat
woord waarnemen vaak genoemd. Studenten in het agrarisch onderwijs
moeten goed leren waarnemen. Dat geldt op verschillende vakgebieden. Bij
bodemkunde moeten studenten leren om goed naar de bodem te kijken. Hoe
diep wortelt het gewas in deze grond, zie ik gangen van regenwormen of
zie ik verdichte lagen in het bodemprofiel.
Bij veel andere opleidingen moeten studenten leren om goed om zich heen
te kijken; wat gebeurt er in dit bedrijf, hoe ziet de omgeving van dit
bedrijf eruit, hoe vinden ontwikkelingen plaats en waarom voert een
bedrijf bepaalde veranderingen door.
Het gaat er in het agrarisch onderwijs dus om dat je studenten leert
waarnemen, om op basis daarvan inzicht te verwerven. Studenten moeten
deze competentie (zo noemen we dat in het onderwijs) op meerdere
plaatsen kunnen oefenen en toepassen. Bijvoorbeeld in een bedrijf waar
ze stage lopen, maar ook in de omgeving van dat bedrijf. Of nog groter,
in de hele samenleving, nationaal en internationaal.
Hoewel ik in mijn diensttijd ben opgeleid als waarnemer bij de
artillerie, vind ik het moeilijk om studenten te leren waarnemen. Want
heel vaak geldt letterlijk ?ik zie, ik zie, wat jij niet ziet?. De
uitdaging van het (agrarisch) onderwijs is om het de ander ook te leren
zien.
Lees meer: Waarnemen
Twaalf leden van de Christelijke Gereformeerde Kerk in Hoogeveen hopen
op 15 april 2010 te vertrekken naar Mocuba in Mozambique. Eigenlijk
waren ze liever gisteren al vertrokken. Maar ja, een verre reis zonder
voorbereidingen, dat kun je wel vergeten.
Dus zijn ze de afgelopen maanden regelmatig een avond bij elkaar
geweest. Om elkaar te leren kennen. Om Mozambique te leren kennen: het
land, de geschiedenis, de cultuur, de gewoonten. Want straks zijn ze te
gast. En willen ze zich gedragen als gast.
Maar wat gaan ze daar eigenlijk doen?
Wat zoeken ze in Mozambique?
Pieter Feijer is hoofdleider en gaat voor de tweede keer de lange reis
maken. Brenda Benjamins is verantwoordelijk voor de gezondheid van de
groep en gaat voor de eerste keer mee. Samen vertellen ze hun verhaal.
Banden aanhalen
Pieter: Al een aantal jaren geeft onze CGK, samen met andere CGK-kerken
in de classis, de bijbelschool in Mocuba financi?le steun. Nou raak je
door geld geven niet meteen het meest betrokken. Enkele jaren geleden
veranderde dat. Onze eigen dominee Jan van ?t Spijker heeft een aantal
jaren leiding gegeven aan die bijbelschool. Toen hij in Hoogeveen kwam
werken, werden de verhalen natuurlijk levende verhalen.
Brenda: Tegelijk was er eind 2005 een groep mensen in onze gemeente die
graag vanuit de gemeente een project wilde organiseren om praktische
hulp te bieden. Daar was toen ook ene Pieter bij betrokken?Van het ??n
kwam het ander en zo zijn er in september 2007 twintig leden van onze
gemeente naar Mocuba geweest.
Pieter: De financi?le banden zijn toen persoonlijke banden geworden. Die
willen we nu graag aanhalen! We vinden juist de duurzame relatie erg
belangrijk.
Lees meer: Hoogeveen ? Mocuba: duurzame relatie!
De tien geboden worden in veel reformatorische kerken wekelijks gelezen.
Deze indrukwekkende tekst verbindt ons christenen met de geschiedenis
van Isra?l. In een vorig artikel zagen we echter dat het conflict tussen
kerk en Isra?l zowel het gebruik als de interpretatie van de tien
geboden be?nvloedde. Sinds de eerste eeuwen wordt Exodus 20 niet meer in
de synagoge gelezen. Bestudeerd wordt de tekst wel degelijk. De joodse
benadering van deze overbekende tekst kan ons misschien helpen er
opnieuw door te worden aangesproken.
Calvijn noemde de wet niet alleen een spiegel waarin we onze zonden
zien, maar ook een ?regel der dankbaarheid.? In een gemiddelde
reformatorische kerkdienst zien we daar maar weinig van terug. Door de
vaste volgorde van lezing van de wet ? schuldbelijdenis ?
genadeverkondiging wordt immers vooral de eerste functie van de wet een
plaats gegeven. Het is maar de vraag of zo?n vaste combinatie met
bekende teksten en woorden wel de bedoelde uitwerking heeft. Klinkt het
ons niet te vertrouwd in de oren om nog iets bij ons op te roepen? Is
het niet beter naar alternatieve Bijbelteksten te zoeken die ons nog
kunnen verrassen, zoals Leviticus 19?
Opvallend genoeg speelt deze kwestie in de synagoge slechts ten dele. De
joodse traditie ziet de Tora als iets dat veel meer is dan een
opsomming van wetten. De concrete geboden en verboden zijn onderdeel van
Gods verbond en vormen richtingwijzers om het leven te heiligen. Om die
reden is de Tora een uiting van Gods genade en liefde en wordt deze
bejubeld en geprezen. Vooral tijdens synagogediensten is dat te zien: de
Torarol wordt als een koningin tussen de aanwezigen gedragen en
bezongen als boom des levens. Dat neemt natuurlijk niet weg, dat ook
hier steeds opnieuw dezelfde, overbekende teksten worden geciteerd. Hoe
gaat de synagoge daarmee om? Het antwoord is eenvoudig maar veeleisend:
wie God aanspreekt moet zich concentreren. Het middel om (te) vertrouwde
teksten tot leven te brengen is gezamenlijke studie.
Lees meer: De tien geboden (2)
Een van de rituelen rondom de paasdagen is het bouwen van een
?poasbulte?. Ds. H. Jonkman vertelt hoe hij hier vroeger van kon
genieten en over de oorsprong van dit gebeuren.
Het vorige artikel in de reeks over landbouwwetenschappen ging over
ondernemerschap. Daarin stond de publicatie van het Landbouw Economisch
Instituut ?de kunst van het zien en het realiseren? centraal. In dit
artikel wil ik op het aspect van zien en waarnemen nog wat dieper
ingaan.
Twaalf leden van de Christelijke Gereformeerde Kerk in Hoogeveen hopen
op 15 april 2010 te vertrekken naar Mocuba in Mozambique. Eigenlijk
waren ze liever gisteren al vertrokken. Maar ja, een verre reis zonder
voorbereidingen, dat kun je wel vergeten. 
De tien geboden worden in veel reformatorische kerken wekelijks gelezen.
Deze indrukwekkende tekst verbindt ons christenen met de geschiedenis
van Isra?l. In een vorig artikel zagen we echter dat het conflict tussen
kerk en Isra?l zowel het gebruik als de interpretatie van de tien
geboden be?nvloedde. Sinds de eerste eeuwen wordt Exodus 20 niet meer in
de synagoge gelezen. Bestudeerd wordt de tekst wel degelijk. De joodse
benadering van deze overbekende tekst kan ons misschien helpen er
opnieuw door te worden aangesproken.