Dichtbij en ver weg

Laatst was ik op een begrafenis. Wat een troost is dan de ons beloofde opstanding uit de doden. Je staat bij een begrafenis van iemand met wie je via allerlei banden verbonden was. De herinnering­en aan persoon, leven en weg van het ziek-zijn, passeren. Wat een troost is juist dan dat je mag weten ‘wij zullen opstaan en naar de Heer gaan’, zoals een lied dat zo mooi verwoordt. We zullen opgewekt worden in onvergankelijkheid. Dat is het per­spectief ver weg voor wie in geloof zijn weg gaat.

Maar het perspectief door Christus’ opstanding laat ook dichterbij zijn licht schijnen. Een mooi paas­lied brengt dat treffend onder woorden: “

Je moet weer even tegen elkaar aanlopen. Onlangs stond ik op zondagmiddag met een Afghaanse vluchteling bij het vissersmonument op Urk. We waren niet alleen. Er liep een echtpaar dat een enigszins uitheemse indruk maakte. ‘Komt u uit de buurt’ vroeg ik, om een gesprekje opgang te brengen. Ze vertelden dat ze uit Zwolle kwamen en dat ze zojuist op Urk een Hongaarse dienst hadden bijgewoond. Oei, daar had ik wel bij willen zijn. Ze vertelden dat de maandelijkse diensten normaal gesproken in het gebouw van de Lutherse kerk in Zwolle plaatsvinden, maar vanwege corona kon dat even niet in dat kleine kerkgebouw. Ze waren dus uitgeweken naar Urk. Niet helemaal onlogisch, want een van onze PKN-predikanten is afkomstig uit Zevenburgen, een voormalig deel van Hongarije, dat nu in Roemenië ligt. ‘Transilvanie’, is een andere naam voor deze provincie. Goed, Zwolle is voor mij niet ver en belangrijker nog, een broer van mij, die in Hattem woont, is een Hongarije-kenner. Hij is minstens al veertig jaar in die regio actief en spreekt zowel Hongaars en als Roemeens. Hij moet van deze diensten afweten. Dat klopt. Hij zal me informeren wanneer de volgende dienst gehouden wordt.

Bij het open graf van een gelovige klinken vaak de woorden 'de dood is de doorgang naar het leven'. Het sterven van een gelovig mens is niet het einde. Het is juist het begin van 'het altijd met de Heere zijn'. Dat zijn prachtige en troostrijke woorden.

Misschien is het u en jou als lezer helemaal niet opgevallen, maar met ingang van het vorige nummer staat de naam van dr. D.J. Steensma niet meer op bladzijde 2, in de colofon, vermeld als hoofdredacteur van het Kerkblad voor het Noorden. Dr. Steensma heeft twaalf jaar lang leiding gegeven aan de redactie van het Kerkblad, en was dit jaar aftredend. Omdat een classis steeds voor een periode van vier jaar benoemt en daarbij twee keer een herbenoeming kan doen, is twaalf jaar de maximumperiode dat iemand deel kan uitmaken van de redactie. Dr. Steensma meldde daarom dat hij terug zou gaan treden.

In de laatstgehouden redactievergadering is er uiteraard aandacht geweest voor dit terugtreden, en is de dank en de waardering uitgesproken voor alle inzet die dr. Steensma heeft gegeven aan het Kerkblad.