Verslag van een werkconferentie

Wat is de roeping van een gelovige? Het is onze roeping om te getuigen van de hoop die in ons is, zo lezen we in 1 Petrus 3, 13-18. En hoe leer je dat, om te getuigen? Door te leren van je broeders en zusters, door gesprekken op catechisatie en door op zondag toegerust te worden in de prediking. Het is goed om als kerkelijke gemeenschap te zeggen: wij willen een missionaire gemeente zijn. Wij willen liefdevol getuigen van onze Here Jezus Christus en Zijn liefde uitstralen naar de mensen in onze omgeving.

Gods missie

Missionair gemeente-zijn is niet iets nieuws. Iemand heeft wel eens gezegd: de hele Bijbel is zending! De Here God roept mensen, Hij zendt profeten, Hij zendt Zijn Zoon en Zijn Heilige Geest. Van de eerste tot de laatste bladzijde van de Bijbel is de Here God bezig met Zijn missie: om Zijn schepselen te laten leven in een goede relatie tot hun Schepper.

Bij die missie moeten we telkens weer worden bepaald. Daarom is het goed dat predikanten daarin worden toegerust. Zo was er eind vorig jaar (28 oktober 2021) een werkconferentie voor predikanten in Noord-Nederland (Groningen, Friesland en Drenthe). Daar willen we in dit artikel kort verslag van doen.

Gestolen water is zoet, zo zei Salomo. En ook: In het geheim genuttigd brood is aangenaam (Spr.9,17). Blijkbaar ontstaat bij mensen een goed gevoel als ze hun naaste te slim af zijn. Diefstal kan echter ook ten opzichte van God plaatsvinden. Het vooruitzicht op het bezit van luxe goederen bracht Achan tot belediging van de Allerhoogste.

Achan pleegde deze eerroof toen hij zich een mooie kostbare Babylonische mantel, tweehonderd sikkel zilver en een grote goudstaaf toe-eigende, nadat de HERE Jericho in de handen van Israël had gegeven (Joz.7,21). Terwijl volgens de wet van Mozes op andere vormen van diefstal doorgaans een geldboete staat, legde God bij deze diefstal een hogere straf aan de schuldige op.

Dit boek heeft lang op mijn bureau gelegen. Ook na het lezen ervan. Het moet besproken worden. Omdat het gelezen moet worden. Maar wat brengt het veel op gang, en wat roept het veel op. Uit gesprekken met mensen die een deel van het laatste stuk van de in dit boek beschreven geschiedenis hebben meegemaakt – die er zelf op een bepaalde manier een rol in speelden en moesten spelen – heb ik begrepen hoe diep dat wat zich voltrok in Indonesië heeft ingesneden in hun leven. Ook, en vooral, omdat het zo diep insneed in en sporen trok in het leven van de mensen daar, in Indonesië. Als je met deze mensen sprak, deden ze niet gemakkelijk een boekje open over hoe het allemaal geweest was; over wat ze allemaal meegemaakt hadden; over wat ze allemaal hadden moeten doen. Ze deden er veelal het zwijgen toe. Omdat het te veel was. Omdat het te zwaar was. Want wie zal het allemaal zeggen? Wie kan, onbevooroordeeld, zeggen hoe het was; hoe het had moeten zijn?

Ulrum heeft na 20 jaar weer een eigen predikant! Reden voor een kennismaking. Als ik voor de pastorie uit de auto stap en naar de voordeur loop, word ik begroet door zoontje Laurens, drie jaren jong, die met zijn klein rond hoofdje om het hoekje van de voordeur roept: Dag dominee. Kijk, dat is nog eens een welkom! Een bijzonder goed begin vond ik dat. Eenmaal binnen in de ruime en warme huiskamer en onder het genot van een lekker warm kopje koffie, valt het me op hoe gemakkelijk ze beiden praten en hoe soepel het gesprek verloopt.

Hartelijk welkom in ons midden. Zijn jullie al wat bijgekomen van de bevestigingsdienst van afgelopen zaterdag 8 januari? Hoe hebben jullie het ervaren?

Het was spannend en heel intensief, druk ook de aanloop ernaartoe, maar tegelijk ook heel mooi en goed. Het mooiste moment was toen ik geknield lag en de vier ambtsdragers aan elke hoek de oude Bijbel boven mijn gebogen hoofd vasthielden. Zo werd ik in het ambt bevestigd. Onder het Woord van God dus. Als predikant sta je niet boven, maar onder het Woord. Je bedient Gods Woord. Onvergetelijk en ontroerend.