Binnenkort hoopt ondergetekende tien jaar predikant te zijn, een tweede lustrum. Het is goed om af en toe terug en vooruit te kijken. Waar kom je vandaan, wat is er allemaal gebeurd en hoe zie je de toekomst voor je?

Allereerst wil ik zeggen dat mijn bespiegeling niet bedoeld is mijn werk centraal te stellen. Als er iets is om in te roemen – om maar met de apostel Paulus te spreken – is dat in de genade van God. Hij roept mensen en maakt mensen bekwaam. Hij heeft ook heel veel geduld met hen, ook met dominees.

Lang geleden liep een Man door Israël, die vertelde dat Hij het Licht der wereld was.

Nog langer geleden, bij het ontstaan van deze wereld, waren de eerste woorden die God sprak: ‘Er zij licht’. En licht is leven.

We weten dat van het groeien en bloeien in de natuur.

Met ons geloof is het eigenlijk net zo, ook wij hebben Licht, Jezus Christus, nodig.

‘Wie een gevangene opzoekt, zoekt Jezus op. Wie een gevangene zoekt, vindt Jezus.’
Woorden, ooit in een preek gehoord, hebben zich vastgehaakt.
Nu ga ik.

Het is meer dan vijfentwintig jaar geleden dat ik voor het eerst in contact kwam met de Roma in Oost-Europa. Tijdens een vakantie in Hongarije werden wij door een evangelist onder de Roma meegenomen naar een kerkdienst in het plaatsje Mátészalka in Oost-Hongarije. Dat werd een heel bijzondere ervaring. Het werd een ontmoeting die ik nooit zal vergeten.

De kerkzaal zat vol met Roma. Wij moesten voorin komen zitten. De dienst werd gehouden in het Hongaars. Daar begrepen wij niets van, maar voor ons was het duidelijk dat God aan het werk was. Het Evangelie van Jezus Christus werd verkondigd. En in het Hongaars werd God geloofd en geprezen. De omstandigheden waar de Roma zich in bevonden waren verschrikkelijk, maar tijdens de dienst heb ik veel dankbaarheid en blijdschap ervaren. De boodschap van Gods genade maakte velen van hen dankbaar en blij.