Richteren eindigt met vijf hoofdstukken vol vreemde, zelfs weerzinwekkende verhalen. De vraag was: wat kun je daarmee? In het eerste artikel zijn we daarvoor eerst als het ware boven dit bijbelboek gaan hangen: Richteren is een profetisch boek. Zo kijken we nu ook naar de laatste hoofdstukken, die ik eerder aanduidde als coda (afgeleid van cauda, staart). Als een componist voor zo’n slotdeel kiest, komen daarin meestal thema’s terug uit eerdere delen van zijn werk.

In het verleden zijn er heel wat personen vereerd of bewonderd om wat zij hadden gedaan of om wie zij waren. Zij werden uit steen gehouwen of bijvoorbeeld in brons gegoten en op een sokkel gezet. Het resultaat was onvergankelijk. Eeuwige roem.
Veel van die beelden hebben de tand des tijds een hele poos doorstaan en die personen zijn tot op de dag van vandaag nog bekend. Maar of zij het verdienen op een voetstuk te staan? Is zoveel eer voor een mens wel gepast?

Op 1 oktober jl. kwam de classis Groningen bijeen voor haar najaarsvergadering. De vergadering vond plaats in Ulrum, bakermat van de kerken van de Afscheiding. Aan het begin van de vergadering las ds. A. Veuger, de preses van de raad van de roepende gemeente, Psalm 127: ‘Als de Heere het huis niet bouwt, tevergeefs zwoegen zijn bouwers eraan.’ Beide zijn nodig: bidden en werken. In afhankelijkheid van de Levensbron mogen we dan zegen verwachten.

In zijn studie Geroepen tot de dienst laat onze eindredacteur de bijbelse teksten spreken die iets zeggen over de plaats van de vrouw in de christelijke gemeente. In het voorwoord maakt Steensma duidelijk hoe hij de desbetreffende teksten, ja heel de Bijbel wil lezen. 'Met die intentie is dit boek geschreven: de intentie van zwijgzaamheid in erkenning van het gezag van de hoogste Leraar (vgl. 1 Tim 2:11).'

In hoofdstuk 1 beklemtoont Steensma, docent ethiek aan de Theologische Universiteit Apeldoorn en predikant van Veenwouden, de gelijkheid van man en vrouw in de schepping qua gezagspositie: 'in saamhorigheid representeren zij hun Schepper'. Bij de zondeval wordt juist deze saamhorigheid verbroken en ontstaat hiërarchie. Adam gaat zijn vrouw de naam 'Eva' geven. Hij toont daarmee zijn heerschappij over haar. Deze (gebroken) verhouding tussen mannen en vrouwen vindt verder in het hele Oude Testament weerklank.