Ontredderd, uit het veld geslagen. Dat zijn ze, de leerlingen van Jezus. Van het Paasfeest in Jeruzalem hebben ze dit jaar niets meegekregen. Wat wil je ook, hun Meester is … gekruisigd, gestorven en begraven.
O ja, sommigen van hen waren er nog bij toen een zekere Josef uit Arimatea en Nicodemus nog snel – voor het begin van de grote sabbat – het lichaam van rabbi Jezus in een graf hebben gelegd.
Tja, van wie? Jezus natuurlijk, maar daar kom ik zo op.
Jaarlijks wast de paus in Rome op Witte Donderdag de voeten van een twaalftal mensen. Meestal zijn het gedetineerden. Als een goed bedoeld gebaar van nederigheid. Om eerlijk te zijn krijg ik daar altijd de kriebels van waanneer ik die ‘vertoning’ op tv zie. Ik denk dan: wanneer gaat hij daar nou naast zitten en laat hij zijn voeten wassen. Nee, dan Peter Scheele. Jaren geleden ging hij midden op de markt staan met een wasteiltje en een stoel en vroeg hij voorbijgangers of hij ze de voeten mocht wassen. Soms mocht dat en dan kon hij tegelijk over Jezus vertellen. Durf dat maar eens…
Altijd hebben mensen verbinding gezocht met God, en hun religie zelf vormgegeven. Deze vormgeving heeft een geschiedenis doorgemaakt. Daarover heeft Daniël De Waele een indrukwekkend boek geschreven.
Mensen veranderen, tijden veranderen, religie verandert. Zo lezen we bijvoorbeeld in het Oude Testament we over strenge straffen van God. Toen een groep van vijftig soldaten Elia wilde arresteren, daalde vuur uit de hemel neer en verteerde hen. Hetzelfde lot onderging een tweede groep van vijftig soldaten. Voor ons is het de vraag of deze mannen en hun gezinnen echt zo getroffen moesten worden. Maar dat geldt ook voor andere zaken. Er zijn tijden geweest dat in de prediking de pijnen in de hel, beeldend werden verwoord. In de vroege kerk, maar ook in recentere tijden. Mensen lagen er wakker van. Wij als modern-westerse mensen geven in onze tijd over het algemeen religie een iets andere vorm. Het beeld van God is de eeuwen door niet altijd gelijk gebleven. Ons beeld van God is doorgaans dat Hij niet zo straft zoals soms in het Oude Testament wordt getekend
Ds. D. van der Zwaag veertig jaar predikant
Op een grijze woensdagochtend rijd ik door het afwisselende Friese land van de ‘Klei’ naar de ‘Wâlden’ om met ds. en mevrouw Van der Zwaag te gaan praten over de afgelopen veertig jaar.
Het was op 15 maart 1985 dat kandidaat Dick van der Zwaag als predikant in de Christelijke Gereformeerde Kerk van Klundert werd bevestigd. Samen met zijn jonge bruid betrok hij de pastorie en zo werd een jong predikantsechtpaar geboren. Ver van het ouderlijk huis in Friesland.
Zij hebben in die veertig jaar vier gemeenten mogen dienen: Klundert in het zuiden van het land, Bennekom en Veenendaal-Pniël in het midden, en nu wonen ze tot het emeritaat in Siegerswoude-De Wilp in het noorden.
Soms kom je in de geschiedenis publicaties tegen die je een spiegel voorhouden omdat ze je confronteren met je eigen tijd en de houding die je daarin als christen inneemt. Een voorbeeld daarvan is de brochure Bezwaren tegen de geest der eeuw, in 1823 geschreven door Isaäc da Costa. Niet bepaald een titel waarvan je vrolijk wordt, maar gezien de inhoud blijkbaar noodzakelijk om in de vroege negentiende eeuw te publiceren.
Da Costa stelt in zijn boekje de tijdgeest in Nederland, die op dat moment doordrenkt was van invloeden vanuit de Franse Revolutie en de Verlichting, stevig onder kritiek. Kerk en theologie, maatschappij en politiek worden in brede zin op hun tekortkomingen gewezen.
