Op 12 juni 1999 deed u intrede in de gemeente Eben-Haëzer op Urk. Had u zich gerealiseerd dat uw jubileum eraan kwam?

Eerlijk gezegd niet. Het is dat mijn kerkenraad er mee kwam. Ik ga er ook geen aandacht aan besteden door bijvoorbeeld langs de gemeenten te gaan waar ik gestaan heb in de afgelopen 25 jaar.

(Dit is het tweede deel van een artikelenserie over duurzame landbouw en had geplaatst moeten worden in nummer 10/11 van 8 maart. Toen is abusievelijk het eerste deel nogmaals afgedrukt, waarvoor excuses)

Het vorige artikel over de landbouw eindigde met deze vraag. We ontkomen niet aan de constatering dat de periode sinds WOII ons richting sociale en ecologische grenzen heeft gebracht. Een alsmaar groeiende westerse economie die zich baseert op delven, verbruiken en weggooien vraagt meer van de aarde dan de aarde aan kan. Christenen mogen daar niet de schouders over ophalen. Boeren niet, burgers niet, bestuurders niet. Ook de landbouw loopt aan tegen grenzen van de aarde en de maatschappij.

Als we denken aan de generale synode van onze kerken die deze maand voor het eerst samenkomt, is het goed terug te gaan naar wat we wel de allereerste generale synode van de kerk van Christus kunnen noemen. Waarom kwam die eigenlijk samen? Waar ging het toen over, en hoe liep het af?

In dit artikel kijk ik daarnaar en maak ik een paar opmerkingen, in de hoop dat we vandaag als kerken echt iets van de geest die op die synode heerste mogen leren. En dan schrijf ik het woord ‘geest’ eerst met een kleine letter, maar wat duidelijk wordt is dat de Geest (met een hoofdletter – Gods Geest) daar vooral heerste. 

Dit is de titel van een boek dat besproken werd op de radio. Omdat onze eenjarige kleindochter Anna met haar ouders in Kampen woont, de regio waar dit boek over gaat, trok dit direct mijn aandacht. Toen ik het boek kreeg las ik op de binnenflap dat er twee eerdere boeken zijn geschreven over dit onderwerp en dat deze zelfs als tv-serie zijn uitgezonden.

Ik besloot om de documentaire Eens ging de zee hier tekeer te gaan zien alvorens het boek Het eiland van Anna te lezen. Dat was een goed idee, want daardoor begon het verhaal van Anna direct voor mij te leven.

Wat mij opviel bij het zien van deze overigens prachtige documentaire is dat er met geen woord wordt gerept over het geloofsleven van de mensen rondom het IJsselmeer. Terwijl het geloof toch een grote rol speelde en nog speelt in de desbetreffende plaatsen.