Een nieuw boek van de hand van de veelschrijver Henk Binnendijk, dit keer over de Psalmen van David. Veertig Psalmen worden behandeld op de manier die we van Binnendijk gewend zijn. Meditatief en persoonlijk, eerlijk, eerbiedig en uitkomend bij de Here Jezus. De lezer wordt de vraag gesteld hoe het nou is gesteld met je relatie tussen jou en de Here God. Op pagina 163 bijvoorbeeld: ‘Wie van u leest er elke dag minstens een kwartier in de Bijbel?’ Zo zet Binnendijk je aan het denken. Waardering dus voor het boek. Iedere Psalm wordt in vier bladzijden behandeld, dat betekent dus dat er veel van de Psalm blijft liggen en meestal alleen de hoofdlijn of een kerngedachte van de Psalm wordt besproken. Aan het einde van het boek staan bij ieder hoofdstuk vijf vragen om voor jezelf of in groepsverband te overdenken. De Psalmen komen zo weer op een nieuwe manier tot je, en dat is mooi.

In de geschiedenis van de zending is Handelingen 13 belangrijk. Natuurlijk, Handelingen 2 – de uitstorting van de Heilige Geest en het getuigenis dat daarna gegeven wordt door de leerlingen – en Handelingen 8 – de zendingsactiviteit van Filippus in Samaria en langs de weg naar Gaza – zijn ook belangrijk.
Maar in Handelingen 13 wordt de christelijke gemeente heel nadrukkelijk betrokken bij het zendingswerk. Tijdens een tijd van vasten en bidden maakt de Heilige Geest duidelijk aan de gemeente dat ze twee van hun beste werkers moeten afstaan om bij de heidenen te gaan verkondigen dat Jezus de Christus is en dat er in Hem heil en redding is.

In de jaren twintig van de vorige eeuw werd het deputaatschap voor de buitenlandse zending door de synode opgericht. Daarvoor was er vanaf 1906 een commissie namens de synode bezig met het zendingswerk. Die commissie kwam er dankzij de classis Dordrecht. Daar was kort na 1892 al een zendingscommissie gevormd. Het duurde wel enige tijd voordat de synode dat initiatief overnam. Na 1892 had men vooral aandacht voor de inrichting van het kerkverband en de theologische opleiding. Dordt hield vol – en uiteindelijk kwam er een commissie en een paar jaar later een deputaatschap.

In het begin van het werk van zendingsdeputaten was het werk erg overzichtelijk. We hadden als CGK zendingswerk in Indonesië, op Sulawesi, onder de Toraja’s van Mamasa. Na de oorlog veranderde dat. Er kon niet meer naar Indonesië uitgezonden worden, en daarom werd er gezocht naar andere plekken. Het werk in het thuisland Venda in Zuid-Afrika werd opgenomen in de jaren ’60 van de vorige eeuw. In de jaren ’70 kwam daar het werk in het thuisland KwaNdebele bij. Er werden ook alweer mensen uitgezonden naar Indonesië. De CGK werkten toen dus in drie gebieden in twee landen.