‘Hoe lang het geleden is, dat mijn dochter is geëxecuteerd? 4 jaar en 4 maanden.’ In de korte stilte die valt, weet ik zeker dat Shole Pakravan ook het aantal dagen en uren exact weet. Shole stond in de vroege ochtend van 25 oktober 2014 buiten de gevangenis in Teheran toen aan de andere kant van de muur haar dochter werd gedood. Opgehangen.

Dochter Reyhaneh had zichzelf verdedigd tegen een man die haar probeerde te verkrachten. Met een zakmesje in zijn schouder gestoken. Hij zou aan die verwonding zijn overleden. Volgens haar was er een andere moordenaar. Shole heeft er bewijzen voor.

Zeven jaar en vier maanden zat Reyhaneh vast. Zeven jaar en vier maanden streed Shole voor gerechtigheid voor haar dochter. Ze klampte iedereen aan, stapte op iedereen af, sprak zelfs de hoogste Iraanse overheidsdienaren en bewindslieden. Tot aan president Rohani en grootayatollah Khamenei toe.

‘Niemand van hen kan zeggen: ‘Ik wist het niet, ik wist niet dat ze gemarteld werd, ik wist niet dat bewijzen werden gemanipuleerd en achterovergedrukt.’ Niemand.’

Wij leven in een vrij land. Die zin hebt u zojuist gelezen zonder zelfs maar met de ogen te knipperen. Oud nieuws en weinig spannend. We zijn na 74 jaar grotendeels vergeten dat onze vrijheid een bevochten vrijheid is en dat velen in de strijd daarvoor het leven hebben gegeven. Maar in deze dagen staan we uitvoerig stil bij de bevrijding. Her en der worden herdenkingen georganiseerd, verhalen van verzetsstrijders komen voorbij, documenten van onderduikers worden tentoongesteld.

Ook over dr. J. Koopmans (1905-1945)  zal her en der wel iets geschreven worden. In ieder geval dus  in de kolommen van dit blad. In dit eerste artikel wil ik kort iets over zijn leven vertellen. In het volgende artikel wil ik ingaan op een belangrijke vraag die hij aan ons voorhoudt: wat is vrijheid eigenlijk? En dan niet in de inhoudelijke zin allereerst, maar meer in de zin: wat betekent het? Wat heeft het ons te zeggen dat we in een vrij land leven?

Onlangs vertelde een broeder uit onze gemeente dat hij in een familiedocument een en ander had gelezen over onze voormalige zendingspredikant ds. A. Bikker (1898-1977). Dat familieboek mocht ik inzien. Prachtig document! In royaal formaat, met verhalen en fragmenten uit brieven, en heel veel foto's.

Mooi als op deze wijze de geschiedenis van een familie wordt gedocumenteerd. Mooi als ook datgene wordt genoemd wat God – in de moeilijkste omstandigheden – door mensen heen wil doen.

Op 14 november 1618, één dag na de officiële opening, zaten 56 kerkelijke afgevaardigden, 23 theologen uit het buitenland, 5 Nederlandse professoren en 18 commissarissen-politiek klaar om de belangrijkste kwestie die op de synodale agenda stond te behandelen: het geschil met de remonstranten. Zij werden door de synode 'geciteerd', dat wil zeggen opgeroepen om met een vertegenwoordiging voor de synode te verschijnen en zich te verantwoorden. Een formulering die meteen duidelijk maakte hoe de verhoudingen lagen.