We vallen meteen maar met de deur in huis en citeren Marquardt: 'Inderdaad beschouw ik een christendom dat fysiek en theologisch afstand bewaart tot het Jodendom en Joden, als "ziek"'. Weldoordachte woorden van de Duitse theoloog Friedrich-Wilhelm Marquardt (1928-2002). Hij zegt niet zomaar iets. Hij heeft een opvatting die hij zich in de loop van zijn leven heeft eigen gemaakt.

We kennen de vier kenmerken van de kerk: één, heilig, algemeen (katholiek) en apostolisch. Marquardt noteert een vijfde kenmerk: de relatie tot Israël. En die relatie is geen extraatje. Die relatie doortrekt het één-heilig-algemeen-apostolisch volledig.

In de jaren zestig van de twintigste eeuw zette een jonge generatie zich af tegen de gevestigde maatschappij. Volgens hen had iedereen recht op genot en zelfontplooiing, op authenticiteit. In de praktijk was dit geluksideaal fallisch van aard. Dat wil zeggen dat mannen het onder andere misbruikten om vrouwen in bed te krijgen.

Dit geluksideaal is gebleven, maar de betekenis is ingrijpend veranderd. Het is in dienst komen te staan van macht en rijkdom. In bedrijven wordt het toegepast om de

Drie boeken die zowel qua kaft als qua titel duidelijk bij elkaar horen: Missionair en marginaal (uit 2011); Tegendraads en bij de tijd (uit 2015) en Verbonden en vervreemd (uit 2018 dus). Drie boeken die afgelopen jaren verschenen van de hand van Wim Dekker, emeritus van de PKN die lang gewerkt  heeft voor de IZB (vereniging voor zending in Nederland). Boeken waarmee Dekker de krimpende kerk in Nederland wil helpen om de goede boodschap van Jezus Christus in deze tijd uit te dragen.

In zijn boek Verbonden en vervreemd «einde cursief» gaat Dekker in op de rede van Paulus op de Areopagus, die we kunnen lezen in Handelingen 17,22-31. Dekker stelt dat deze rede gevolgen heeft voor de missionaire praktijk. In dit boek gaat het aan de hand van deze rede van Paulus over de vraag wat het onopgeefbare is van het christelijk geloof. En op de vraag waarom je anderen daar (blijvend) mee lastig moet vallen.

Een vriendin met een moslimachtergrond vertelde hoe er scheuren waren gekomen in de stevige muren van haar religieuze overtuiging. Hoewel ze jarenlang haar best deed om als goed moslimmeisje te leven, en alles te doen wat er in de Koran van haar gevraagd werd, bood het haar geen innerlijke vrede. Ze zag dingen die niet klopten. De vastenmaand bijvoorbeeld, was in werkelijkheid een maand vol overdadige feestmaaltijden, die dan niet overdag, maar ’s nachts genuttigd werden. Wat had dit nog te maken met meevoelen met de armen of verootmoediging? Toen ze ouder werd, ging ze beseffen dat de Koran bepaald niet het beste voor had met haar als vrouw.  Ze was geschokt toen als tiener haar uithuwelijking ter sprake kwam en nog meer geschokt toen ze begreep dat naar het voorbeeld van Mohammed meisjes al uitgehuwelijkt kunnen worden als ze nog geen tien zijn. Er was haar altijd verteld dat er geen groter voorrecht was dan geboren te worden als Moslim. Nu twijfelde ze daaraan. Ze ging opzoek en kwam terecht bij Jezus.