Van de eerste christenen is bekend dat ze goed voor elkaar zorgden. Ze vormden een gemeenschap waarin niemand gebrek had en aan eenieder werd uitgedeeld naar dat men nodig had (Hand. 4:32-35). Het blijft tot op de dag van vandaag een inspirerend en niet vrijblijvend voorbeeld. In de kerk helpen we elkaar en vanuit de kerk helpen we degene die geen helper heeft (Palm 72:12). We zien ook anno 2024 in onze kerken veel mooie voorbeelden hiervan. Maar kerkelijke hulpverlening kan ook zomaar tot allerlei problemen leiden. Dit artikel wil een bijdrage zijn om deze problemen tijdig te signaleren of zo mogelijk te voorkomen.

Stichting Present heeft als missie een beweging op gang te brengen waarin het weer normaal wordt dat mensen naar elkaar omzien. 20 jaar geleden gestart in Zwolle, als initiatief om niet alleen binnen, maar ook buiten de kerk hulp te kunnen bieden. Inmiddels uitgegroeid tot een landelijke beweging van meer dan 75 stichtingen.

Eenmalige vrijwilligersgroepen vanuit allerlei hoeken: (kerken, scholen, families, vrienden, bedrijven) melden zich bij ons aan om een leuke klus te doen die past bij hun agenda en vaardigheden. Dit kan gaan om een praktische klus, zoals tuinieren, schilderen, verhuizen of rommel afvoeren, maar ook sociale activiteiten, zoals een rolstoelwandeling met ouderen in een verzorgingshuis. De groep bepaalt!

Het is van alle tijden dat er mensen zijn, die niet opgewassen zijn tegen de problemen die hen overkomen. Zij hebben hulp en zorg van anderen nodig. In onze tijd worden we dagelijks geconfronteerd met mensen, die in een hopeloze situatie zijn beland. Door oorlog, honger, natuurrampen, tegenslag, geweld, ziekte of onrecht worden zij hulpbehoevend en daarmee afhankelijk van anderen.
In Nederland is de hulpverlening door de overheid georganiseerd en zelfs bij wet geregeld. Het is even zoeken bij wie je moet zijn, maar ook daarvoor zijn weer hulpverleners. In grote lijnen is het in Nederland wel goed om te wonen. Zeker als je het vergelijkt met andere gebieden in de wereld. Maar laten we ons richten op de situatie vlak bij ons bed.

Veel lezers herinneren het zich vast wel van de geschiedenisles: 1609-1621 Het 12-jarig bestand. Een ‘staakt het vuren’ in de 80-jarige oorlog, de strijd met Spanje om godsdienstvrijheid. Tijdens dit bestand had je de ‘bestandstwisten’, een ruzie tussen de theologen Arminius en Gomarus, tussen de remonstranten en de contra-remonstranten. Arminius bepleitte een rekkelijker standpunt dan Gomarus in de ‘predestinatiediscussie’, in de discussie over de uitverkiezing. Daar doorheen speelde de politiek een rol: Johan van Oldenbarneveld, die sympathiseerde met de remonstranten, wilde onder voorwaarden vrede sluiten met Spanje. Prins Maurits en met hem veel bestuurders uit onder meer Amsterdam waren ervan overtuigd dat dat schadelijk was voor de VOC en daarmee voor hun portemonnee.