{mosimage}De zomer die nooit echt begon qua weer is bijna weer voorbij. Vakanties
zijn gevierd. Het normale leven begint weer. Ook in de kerk. De
startzondag is de aftrap van een seizoen vol van activiteiten in en
vanuit de kerk. Kerkenraden, commissies en koren pakken de draad weer
op. Het normale rooster van de kindernevendiensten en zondagsscholen
wordt weer gedraaid; bijzondere diensten krijgen hun invulling en
huisbezoeken worden weer afgelegd. Het thema van dit startnummer is: Ik
doe mee. Maar waar moet je nu eigenlijk aan mee doen? Wat wil God dat we
als kerk en als kerkleden doen? Enkele kernen: de gemeenschap en het
breken van het brood en de gebeden.
In Handelingen 2 lezen we dat de eerste gemeente zich concentreert op
vier zaken: het volharden bij de leer van de apostelen en de
gemeenschap, het breken van het brood en de gebeden. Van oudsher ligt in
onze kerken de nadruk op het onderwijs der apostelen. De Reformatie
bracht dat als vanzelf met zich mee. De Bijbel was ongekend. Ik bezocht
de St. Piere in Genève.
Lees meer: Ik doe mee
Ik tref ze thuis. Bart (34) en Annet (35) Asselman-Panneman. Hartelijke
mensen met het huis altijd open voor wie binnen wil vallen. Marit van
drie is net naar bed. De jongste spruit van net zeven weken, Berlinda
Esmee, ligt tevreden naar vader en moeder op te kijken. De poezen
completeren het huiselijke plaatje. Ik vraag: ‘Hoe is dat nu met jullie
gegaan in je leven met de kerk? Welke plek had die eerder? En welke plek
heeft de gemeente voor jullie nu?’ Een openhartig gesprek.
Beiden waren kerkelijk. Hij Gereformeerd Vrijgemaakt, zij Christelijk
Gereformeerd. Bart: ‘Dat ik van mijn kerk losraakte was niet één moment,
het heeft meerdere aspecten. Toen ik jong was, was er geen
betrokkenheid van de kerk op mij. Er waren nogal wat zorgen en moeiten
rondom ons gezin. Maar in plaats van bewogenheid en betrokkenheid,
voelde ik vaak van de kant van de kerk en kerkleden verwijt en ‘het
opgeheven vingertje’. Ik maakte mee dat ouders hun kinderen verboden met
ons te spelen! Het omgekeerde is ook waar: Ik was er, toen ik van de
middelbare school ging, wel klaar mee en heb toen mijn lidmaatschap
opgezegd.’ Annet: ‘Voor mij was het meer dat ik mij in mijn puberteit
afzette tegen allerlei regels en de dingen die moesten. Ik ontdekte de
wereld, ook de andere wereld en andere manieren van geloven en
kerk-zijn. Ik voelde me niet ongelovig of zo, maar die regels....’
Lees meer: Ik doe (weer) mee
{mosimage}In het vorige kerkblad schreef ik over verschillende typen stiltecentra
onder de kop ‘5x gedachten over stilte’. Deze keer laat ik iets zien van
gedachten in de stilte.
In vrijwel alle stiltecentra kunnen bezoekers in een gedachtenboek
schrijven. Een gedachtenboek doet denken aan een voorbedeschrift zoals
dat in sommige kerken ook ligt of aan een gastenboek zoals bij een
tentoonstelling. Een gedachtenboek wordt alleen veel breder gebruikt:
behalve reacties op de ruimte en gebeden, zijn er ook berichten die
laten zien hoe mensen omgaan met moeilijkheden, berichten waarin
bezoekers anderen aanspreken en teksten waarmee mensen een geliefde
herdenken. Hieronder volgt een korte impressie van elk van deze
categorieën.
Lees meer: 5 x Gedachten in de Stilte
{mosimage}Dr. A. H. van Veluw zoekt in een indrukwekkende studie naar de oorsprong
van het kwaad. Het grootste deel van deze studie gaat over het
zogenaamde natuurlijke kwaad zoals aardbevingen, overstromingen,
tornado's, vulkaanuitbarstingen en epidemieën. Volgens Van Veluw staat
dat natuurgeweld in verband met de zondeval. Maar hoe?
Het natuurlijke kwaad kent veel verschijningsvormen met een wisselend
aantal slachtoffers. Sommige vormen kunnen het gevolg zijn van de
dwaasheid van mensen in het omgaan met de schepping. Andere vormen staan
helemaal los van menselijke invloeden. In dat geval zijn mensen daar
niet verantwoordelijk voor.
Verklaringen
Indrukwekkende natuurverschijnselen zoals aardbevingen zijn meer dan
slechts een speling van de natuur. We kunnen niet eenvoudig zeggen dat
zij geen kwaad zijn en horen bij de mooie schepping die God gemaakt
heeft. Nee, rampen ervaren we vaak als een kwaad. Denk aan de tsunami
van de Tweede Kerstdag 2004 waarbij meer dan tweehonderdduizend doden
vielen.
Lees meer: De wereld is geen paradijs
{mosimage}In de afgelopen jaren verschenen op steeds meer plekken stiltecentra,
afgezonderde plekken in de openbare ruimte of in een publieke
instelling, open toegankelijk en ingericht om mensen de gelegenheid te
geven zich terug te trekken voor rust, gebed, bezinning, meditatie of
persoonlijk ritueel. Dergelijke ruimtes zijn bijvoorbeeld te vinden in
ziekenhuizen en andere zorginstellingen, onderwijsinstellingen, kerken,
winkelcentra, op luchthavens.
Stiltecentra worden op uiteenlopende manieren ingericht en ze worden
door heel verschillende mensen bezocht. Overeenkomsten zijn er
natuurlijk ook. Als je kijkt naar de manier waarop mensen denken over
stiltecentra, zijn er grofweg vijf categorieën te onderscheiden:
stiltecentra als het baken, als gedenkplek, als tempel, als vrijplaats
en als cocon. In dit artikel bespreek ik kort die ‘gedachten over
stilte’. De foto’s laten ook zien dat de manier waarop een stiltecentrum
wordt ingericht, samenhangt met dat denken over stilte.
In vrijwel alle stiltecentra ligt een boek waar mensen hun gedachten en
gebeden kunnen opschrijven. In een volgend artikel besteed ik aandacht
aan die ‘gedachten in de stilte’. Beide, het denken over stilte en de
gedachten in de stilte, laten iets zien van de manier waarop mensen
tegenwoordig nog vorm geven aan ‘religie’.
Lees meer: 5 x Gedachten over Stilte
