Het gebeurt wel eens dat je de verkeerde krant in de bus krijgt. Ik vind dat erg vervelend, maar niet vervelend genoeg om naar onze eigen krant te bellen en mijn beklag te doen. Er zijn ergere dingen. Het heeft ook een voordeel. Je ziet weer eens dat een andere krant een andere manier van berichtgeving heeft en dat je dan ook weer weet waarom je voor die ene krant hebt gekozen.
Afgelopen woensdag stond er een bericht in die verkeerde krant dat de politie heel wat uit te leggen had over de gang van zaken bij de zoektocht naar het meisje Jennefer van Oostende. Ze hadden dus niet genoeg hun best gedaan en waren medeschuldig aan de dood van het meisje. In plaats van de verdachte als schuldige aan te wijzen was de politie de zondebok. Schuldige gevonden, zaak afgedaan.

In een tijd dat alom de liefde schijnt te verkillen kun je in de contacten met medechristenen intense geloofservaringen met elkaar ervaren. Dat zijn momenten die je niet kunt arrangeren. Wel zijn daarvoor voorwaarden op te stellen die werken. In het kader van de vormingscursus van de CGK heb ik in het seizoen 2010/2011 aandacht besteed aan die voorwaarden onder bovenstaande titel. Een aantal ervan passeren hieronder de revue.

Van Luther is bekend dat hij vaak bad om ontmoetingen met mensen om geloofservaringen te delen. Om die ontmoetingen plaats te laten vinden, gaat daaraan vooraf de wil om over te steken naar de ander in genegenheid en verbondenheid. Als dat in een opvoedingssituatie plaatsvindt, spreekt de pedagoog Langeveld van het “pedagogisch gepreformeerd veld”. Daarmee bedoelt hij dat er eerst een relatie, omgang, moet zijn wil je invloed kunnen uitoefenen. We leren hieruit dat je niet zomaar kunt opvoeden of evangeliseren. Eerst dient er geïnvesteerd te worden in een relatie, anders landt de boodschap niet. De pedagoog Ter Horst spreekt van ‘gouden momenten’ als er een klik is tussen mensen die elkaar verstaan waarbij er een relatie ontstaat. In geestelijke zin kan dat een ‘gemeenschap der heiligen’ inhouden waarin Christus centraal staat.

Op 7 november 2011 is het 40 jaar geleden, dat ds. G.L. Born werd bevestigd als predikant van de Chr. Geref. Kerk te Dokkum. Van 1977 tot 1981 was hij werkzaam als krijgsmachtpredikant bij 103 Verkenningsbataljon in Seedorf (West-Duitsland). In 1981 werd hij predikant van de Chr. Geref. Kerk te Rozenburg. Van 1988 tot 2005 was hij opnieuw werkzaam bij de krijgsmacht als resp. directeur van het vormingscentrum van de Protestantse Geestelijke Verzorging bij de Krijgsmacht en – aansluitend - als hoofd krijgsmachtpredikant en - aansluitend - hoofd van alle Diensten Geestelijke Verzorging bij de Krijgsmacht. Van 2005 tot november 2011 was hij werkzaam als voorzitter van de NCRV. Hij is als bestuurder betrokken bij een groot aantal christelijke organisaties op politiek en maatschappelijk terrein.

Op 24 oktober jl. was het 40 jaar geleden dat ds. J. Jonkman te Damwoude werd bevestigd als predikant. Daarna was hij predikant in Almelo (1976), Enschede-West (1982) en Drachten (1997). Op 1 september 2010 ging hij met emeritaat. In deze spotlight haalt hij een paar herinneringen op.

Als je 40 jaar dienstwerk in het ambt van dienaar van het Woord probeert te overzien, komen vele herinneringen naar boven. Uit alle onderdelen van het veelzijdige werk zijn er gebeurtenissen, die je bijblijven. Wat mij o.a. dikwijls heeft getroffen, zijn de geestelijk rijke sterfbedden, waaraan ik heb mogen staan. Het komt misschien wat vreemd over, dat ik juist dit aspect naar voren haal, maar eenmaal moeten we immers allen de grote overgang maken. Niet van alle gelovigen is het heengaan uit dit leven zo ruim. Maar uit alle vier gemeenten, die ik heb mogen dienen – Drogeham, Almelo, Enschede-West en Drachten, bewaar ik herinneringen aan broeders of zusters, die er naar uit konden zien, dat ze naar de Heere gingen en “thuis” zouden komen. In mijn eerste gemeente stonden een ouderling en ik aan het sterfbed van een zuster, die volle vrede had. Mijn medebroeder zei: “Je zou haar zo de groeten voor de hemel willen meegeven”. In mijn derde gemeente lag eens een zuster onrustig – althans voor het oog – in het ziekenhuisbed. Waarom ik dat toen zo vroeg, weet ik zelf niet goed, maar ik vroeg haar: “Wat ziet u?”Ze kwam met de laatste krachten wat overeind, spreidde haar armen wijd uit en riep met luide stem: “mijn Heiland”. Zulke dingen vergeet je niet. Ze zetten je van tijd tot tijd ook voor de vraag: Hoe zal je eigen sterven er uit zien? Gelukkig hoeven we daar niet op vooruit te lopen. Maar we moeten ons er wel op voorbereiden.

{mosimage}Wie de woorden ‘artikel 12’ roept, loopt grote kans dat er een verwonderd gezicht tegenover hem/haar te zien is. Er wordt diep nagedacht en misschien dat er iemand zegt: zit onze gemeente in financiële problemen dan? Want zo kennen we art. 12 in de samenleving: met betrekking tot de zogenaamde ‘artikel 12 gemeenten’. Dat zijn burgerlijke(!) gemeenten die financieel armlastig zijn en daarom door ‘Den Haag’ stevig aan de leiband worden gelet. In het kerkelijk leven gaat het bij art. 12 echter om predikanten. Vandaag het tweede artikel.

In het vorige artikel verkenden we de redenen waarom een predikant tot op de dag van vandaag een aanvraag tot eervolle ontheffing uit het ambt kan aanvragen, om zodoende de weg vrij te maken om over te gaan tot een ‘andere staat des levens’.

Commentaar

  • Ver van ons bed 2024-09-27 17:32:11

    Een korte zoektocht op het internet leert me dat er ooit een programma op de televisie was, dat de...

  • Laatste en eerste 2024-09-14 09:19:44

    Dit is mijn zesenveertigste en laatste commentaar voor dit mooie Kerkblad voor het Noorden. Na...

  • Horrorgezinnen 2024-08-31 08:28:17

    Wat een pijnlijke vertoning op de onlangs gehouden democratische conventie in Chicago. Niet ver...

  • De kerk met reces? 2024-08-16 14:24:12

    Daags na mijn verjaardag in juni zijn mijn man en ik er tussenuit gepiept. Eigenlijk hebben we te...