Hoe voelen de haren van Maria, die over jouw voeten strijken als een handdoek? Onbeholpen ziet het er uit. Als was het een excuus, dat haar tranen jouw voeten nat maakten. Sorry! En met een knullige veeg van haar haren veegt ze de tranen weg. Ze ziet er opeens niet meer uit. Vuil van de straat in haar haar, dat door de tranen tot modder is geworden. En voor je het weet ruiken jouw voeten naar mirre.
Toen ds. A. Balk predikant werd van de Gereformeerde Kerk (vrijgemaakt) in Delfzijl, kwam de samenwerking met de Christelijke Gereformeerde Kerk voor het eerst op zijn persoonlijke agenda te staan. Ds. Balk vertelt over zijn ervaringen in een tweetal artikelen. Het voorgaande artikel sloot hij af met de opmerking dat hij de christelijk-gereformeerde broeders en zusters beter heeft leren kennen en waarderen. Vandaag het tweede artikel.
Het was in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Twee mensen liepen door de Groningse binnenstad. Ik hoorde de een tegen de ander zeggen, wijzend op een groepje jongeren: kijk, dat zijn nou studenten! Kennelijk zag de spreker ook toen nog studenten als een beetje uitzonderlijke types.
Gaan we terug naar omstreeks 1945, dan was dat toen in de Christelijke Gereformeerde Kerken ook wel zo. ‘Student’ waren in die tijd alleen mensen die studeerden aan een universiteit of hogeschool. En die waren er in onze kerken niet zo veel. Het gros van de gemeenteleden had niet ‘doorgeleerd’. Dat veroorzaakte een zekere kloof tussen studerenden en de rest van het kerkvolk. Gevolg was dat mensen die gestudeerd hadden nogal eens overgingen naar een andere kerk.
Op 2 maart is het veertig jaar geleden dat ds. R. Hol werd bevestigd als predikant. Voor het kerkblad schreef hij over de goede herinneringen die hij aan zijn werk heeft bewaard.
Ambtsjubileum
Vanaf 1973 heb ik twee gemeentes mogen dienen: Nieuwe Pekela en Hoogeveen.
Als jongen had ik last van aanvallen van galsteen. Toen ik 16 of 17 jaar was, vond de dokter mij te jong om mij te opereren. Ik moest een dieet aanhouden: geen vet en koolsoorten e.d. Dat ging goed tot ik in 1954 in de pastorie van Mussel heel erge aanvallen kreeg. Onze huisarts raadde mij aan nu tot operatie over te gaan. Dat zou in het ziekenhuis van Emmen kunnen plaatsvinden. De huisarts vroeg, wanneer voor mij de beste tijd was. Ik zei hem: ' In augustus, want dan ligt het werk voor de eigen gemeente en voor het bredere kerkelijk bedrijf bijna stil'. Hij zou alles voor mij regelen.
