De laatste jaren worden veel christelijke romans van Amerikaanse
schrijfsters vertaald. De meeste van hen schrijven series. Zo ook Tamera
Alexander. Zij schreef de Fountain Creek Kronieken. Dat zijn drie
romans die spelen in de negentiende eeuw. In 2009 verschenen de delen 1
en 2 uit deze serie in het Nederlands. De titels ervan luidden: Ontvlamd
en Onthuld. Van deze romans is intussen al een tweede druk verschenen,
een teken dat ze in de smaak vallen bij het Nederlandse lezerspubliek,
volgens mij vooral bij lezeressen.
Het derde deel, met de titel, Onthouden, verscheen in 2010 in een
Nederlandse vertaling. De vertaling van deze romans is van Margriet
Visser-Slofstra. Ze zijn uitgegeven door Van Wij-nen in Franeker voor de
prijs van ? 19,95 per stuk.
Ontvlamd gaat over Larson en Kathryn Jennings. Hij heeft een boerderij,
zij komt uit de stad en is van goede afkomst. Ondanks dit verschil
houden ze veel van elkaar. Ze trouwen en zijn gelukkig. Voor haar is het
geloof in God belangrijker dan voor hem. Verder heeft hij een
in-grijpende jeugdervaring die het hem moeilijk maakt zich open naar
zijn vrouw te uiten. Ook gaat het met de boerderij niet goed.
Vlak voor kerst vertrekt hij heimelijk omdat hij hoopt een contract te
kunnen afsluiten waar-door de bedrijfsresultaten zullen verbeteren. Hij
komt echter in een sneeuwstorm terecht en in een hut. Die wordt door
iemand die hem vijandig gezind is in brand gestoken. Hij loopt zeer
ernstige brandwonden op, maar overleeft. Iedereen in de omgeving is er
echter van overtuigd dat hij is omgekomen. Op een dag zegt men tegen
zijn vrouw dat zijn lichaam is gevonden. Hij wordt dan begraven.
Lees meer: Fountain Creek Kronieken
Waaruit bestaat het 'lidmaatschap' van de CGK concreet? We maken per
gemeentelid geld over naar de GS (soort contributie?) maar wat krijgt
onze gemeente daarvoor terug? Zou onze - maar eigenlijk iedere -
gemeente zelfstandig kunnen bestaan zonder lid te zijn van het
kerkverband?
Deze vraag kreeg ik naar aanleiding van de samenwerking met de NGK. Als
de NGK vrouwelijke ambtsdragers krijgt, mogen die dan ook meedoen in
onze gezamenlijke diensten?
Er komen steeds meer vragen over het kerkverband en over de kerkorde,
zowel in de plaatselijke gemeenten als in de classis. Iemand merkte
tijdens de kerkenraadsvergadering op: ?met de kerkorde kan ik niet meer
uit de voeten; daarmee wordt alles dood gemaakt?.
Van een collega kreeg ik op het eerste artikel (KvhN, 15 januari 2010)
een reactie dat hierover nog wel wat meer te vertellen zou zijn. Hij
schrijft: ?Wat is dat voor een wereldse redenering: wat krijgt onze
gemeente daarvoor terug? Alsof het daar alleen om gaat, net als bij de
ANWB bijvoorbeeld: ik betaal m'n contributie om er bij gelegenheid van
te profiteren... Zou die vraagsteller niet weten dat uit het geld (dat
hij m.i. ten onrechte als contributie betitelt) dingen bekostigd worden
die n?dig zijn, maar die een plaatselijke gemeente niet alleen aan kan
en die we daarom s?men doen? Denk aan de zending! En ook aan de
Theologische Universiteit van Apeldoorn - waar de plaatselijke gemeenten
dan trouwens wel degelijk de vruchten van plukken. En wat ben ik als
emeritus blij dat er een landelijke kas is waaruit voor het
levensonderhoud van mijn vrouw en mij gezorgd wordt.?
Lees meer: Structuur van het kerkverband (II)
Soms heb je wel eens van die momenten dat datgene wat je zegt direct
gevolgen heeft voor je omgeving. Als manager bij een bedrijf is dat wel
vaker het geval, maar nu kwam het toch wel hard aan. Natuurlijk, alle
berekeningen waren in orde. Het verleden geanalyseerd, de toekomst
onderzocht. Het was zonneklaar: bij een Amerikaanse vestiging moesten
twee afdelingen dicht. Als je dan naar het bedrijf toe reist en boven de
oceaan vliegt, neem je de cijfers nog eens door en bereid je je voor op
het gesprek met de bedrijfsleider ter plekke.
Ook daar is de situatie duidelijk. We spreken over de toekomst van het
bedrijf en komen ook daar weer tot de conclusie: er gaan afdelingen
dicht en personeel wordt ontslagen (en in de VS gaat dat razendsnel,
meestal al dezelfde dag?.)
Als je dat zo in de krant leest, vind je het wellicht een momentje erg
voor de mensen en je zucht ?tja, de crisis, h??. Totdat jij z?lf (mede)
verantwoordelijk bent voor de beslissing om mensen naar huis te sturen.
Als medewerkers de poort uitlopen en ze kijken je nog eens aan, dan zie
je mensen bij wie de zekerheid van hun bestaan voor een groot gedeelte
wegvalt. Geen baan is: geen inkomen en er komen zorgen op je af. Hier en
daar zie je mensen huilen en je realiseert je dat jouw woorden ?we
moeten sluiten? direct impact hebben op het leven van anderen. Als je ze
zo terneergeslagen ziet vertrekken, zou je ze allemaal wel willen
houden. Dat zou echter ten koste gaan van nog meer mensen?..
Lees meer: Als woorden echt tellen
De laatste vijand, die onttroond wordt, is de dood - 1 Korinte 15:26
1 Korinte 15:26 lijkt een eenvoudige tekst. Ik dacht altijd dat ik hem
begreep. Dikwijls ge-bruikte ik (een deel van) de tekst als iemand
overleden was. De dood is een vijand. Wie ge-looft, mag weten van
vergeving en leven. Maar wie gelooft, krijgt ook met de dood te maken.
Het is bijna altijd een vreselijke vijand die ons belaagt en verslaat.
Gelukkig is dat niet het enige dat gezegd kan worden.
Wie gelooft, heeft ook een Vriend, Jezus Christus. Hij heeft zijn leven
gegeven voor zijn vrienden. Hij is de opstanding en het leven. Van dat
evangelie legt 1 Kor. 15 getuigenis af. Wie in Jezus gelooft, zal leven,
ook al is hij gestorven (Joh. 11:26). Maar wie geloven krijgen ook te
maken met de dood, die vijand. Hij is de laatste vijand.
Dat waren mijn meditatieve gedachten bij 1 Kor. 15:26. Tot ik begreep
dat Paulus in deze tekst een ander aspect naar voren brengt. Hij heeft
het in dit gedeelte over Jezus? koningschap. Dat Jezus Koning is, is in
zijn opstanding in volle glorie openbaar gekomen. Als Christus komt,
draagt Hij het koningschap over aan God, de Vader. Dan komt er
definitief een einde aan alle machten die vijand van God zijn.
In 1 Kor. 15:25 vat Paulus dat nog eens samen: Hij moet als Koning
heersen totdat Hij al zijn vijanden onder zijn voeten gelegd heeft.
Paulus heeft het hier dus over de vijanden van God. Als vervolg daarop
schrijft hij dat de dood de laatste vijand is die zal worden onttroond.
Lees meer: De dood is de laatste vijand
Het blijft een indrukwekkend boek. Het boek van ds. Troost 'Morgen zal
het Pasen zijn'.
Ik kende het, maar liep er opnieuw tegen aan. Een vriend van mij verloor
een kind. Een dochter, getrouwd en twee kinderen. Hoe kan dat? Een kind
dat je voorgaat. De verbijstering van een vader mee te maken ont-vaderd
te worden. En niet te vergeten, een moeder die ont-moederd wordt. Want
er valt na de dood niet meer te vaderen. Er helpt geen lieve moedertje
aan. De vragen van waarom springen je naar de keel als een leeuw. Toen
dacht ik aan Troost.
Het is Stille Zaterdag. Troost nodigt Job uit met hem mee op te
wandelen. Eerst gaan ze de kerk binnen. De vertrouwde kerk met die
uitnodigende gebrandschilderde ramen van de goede en zorgende God, zo
richting preekstoel en doopvont. Een beloftevolle opgang. Totdat Troost
moet melden: Hier stond de kist met mijn te vroeg gestorven dochter. Dan
verstilt en verstard alles. Dan vloekt het raam, hoe vlammend ook in de
zon, getuigend van de goede God met het bestaan. Het zonlicht valt dood
op de doodskist. Het donker daalt. Zo staan zij beiden. De dominee en
Job en keren om naar buiten. Job wordt genodigd tot de ommegang rond het
dorp. Een sluiproute is het niet. Ze botsen op het ziekenhuis dat
afgebroken is. De wond van de afbraak als illustratie van het afgebroken
bestaan van zoveel zieken die werden afgebroken tot stervens toe. Zelfs
zonen en dochters. Een hoek om verder stuiten ze op de paviljoenenlet
op het versluierde taalgebruik van gehandicapten. Geest en lichaam
misvormt. Ouders die daaraan levenslang een kruis te dragen hebben. En
toch ook sommige gehandicapten als kinderen zo blij met Jezus.
Onbekommerd. Och, bij al het leed wensten wij ook zo te wezen. Daar
mijmeren beiden, althans de ??n sprekend, de ander zwijgend en gaan hun
gang. Een ommegang die uitloopt op de graven. Dat ene graf: Hier ligt
ze. Dan sta je met stomheid geslagen.
Lees meer: Van ommegang naar Paaszang
De laatste jaren worden veel christelijke romans van Amerikaanse
schrijfsters vertaald. De meeste van hen schrijven series. Zo ook Tamera
Alexander. Zij schreef de Fountain Creek Kronieken. Dat zijn drie
romans die spelen in de negentiende eeuw. In 2009 verschenen de delen 1
en 2 uit deze serie in het Nederlands. De titels ervan luidden: Ontvlamd
en Onthuld. Van deze romans is intussen al een tweede druk verschenen,
een teken dat ze in de smaak vallen bij het Nederlandse lezerspubliek,
volgens mij vooral bij lezeressen. 
Waaruit bestaat het 'lidmaatschap' van de CGK concreet? We maken per
gemeentelid geld over naar de GS (soort contributie?) maar wat krijgt
onze gemeente daarvoor terug? Zou onze - maar eigenlijk iedere -
gemeente zelfstandig kunnen bestaan zonder lid te zijn van het
kerkverband? 
Soms heb je wel eens van die momenten dat datgene wat je zegt direct
gevolgen heeft voor je omgeving. Als manager bij een bedrijf is dat wel
vaker het geval, maar nu kwam het toch wel hard aan. Natuurlijk, alle
berekeningen waren in orde. Het verleden geanalyseerd, de toekomst
onderzocht. Het was zonneklaar: bij een Amerikaanse vestiging moesten
twee afdelingen dicht. Als je dan naar het bedrijf toe reist en boven de
oceaan vliegt, neem je de cijfers nog eens door en bereid je je voor op
het gesprek met de bedrijfsleider ter plekke. 
De laatste vijand, die onttroond wordt, is de dood - 1 Korinte 15:26
Ik kende het, maar liep er opnieuw tegen aan. Een vriend van mij verloor
een kind. Een dochter, getrouwd en twee kinderen. Hoe kan dat? Een kind
dat je voorgaat. De verbijstering van een vader mee te maken ont-vaderd
te worden. En niet te vergeten, een moeder die ont-moederd wordt. Want
er valt na de dood niet meer te vaderen. Er helpt geen lieve moedertje
aan. De vragen van waarom springen je naar de keel als een leeuw. Toen
dacht ik aan Troost.