‘Dit is mijn lichaam voor jullie. Doe dit, telkens opnieuw, om Mij te gedenken.’

1 Korinthe 11, 24

‘Hoe vaak vier je het avondmaal?’ Dat is de honderdste en laatste vraag van de Gewone Catechismus. Het antwoord luidt: ‘Zo vaak als wij het nodig hebben om de verwachting van Jezus’ komst te voeden.’ In dit antwoord vallen mij twee dingen op. Het gaat in dit antwoord over de noodzaak van het vieren van het avondmaal. Het vieren van het avondmaal heeft niet allereerst te maken met onze persoonlijke voorkeuren, maar het is een noodzaak om het geloof te voeden. Daarnaast gaat het in dit antwoord niet over getallen. Er wordt geen minimum gegeven van vier, vijf of zes keer per jaar, maar er klinkt juist een onbeperktheid in door. Het kan niet vaak genoeg gevierd worden.

Een moeder had twee zonen. Ze hield van allebei. En beiden hielden van hun moeder. Ze waren wel heel verschillend. De jongste was een gevoelige jongen die makkelijk praatte over wat hem bewoog. Hij keerde zijn binnenkant makkelijk naar buiten en zei dan bijvoorbeeld wat zijn moeder voor hem betekende. Dan gaf hij haar een knuffel en zei nog eens hoeveel hij van haar hield. De oudste was heel anders. Minder woorden en vooral minder over wat er van binnen bij hem leefde.

In de zomermaanden verschijnen enkele interviews met gemeenteleden uit het Noorden. Hoe ziet hun zomervakantie er uit? Waar gaan ze naar toe, wat doen ze, wat eten ze, hoe komen ze tot rust? Deze keer zijn we in gesprek met Rico (41) en Rianne (36) Nijboer. Ze hebben drie kinderen: Marije (14), Vera (12) en Merel (bijna 2). Ze wonen in Mussel en zijn daar lid van de CGK. Samen hebben ze een bedrijf, een dagbesteding met houtbewerking.

Waar ga je deze zomer op vakantie? En hoe?

Wij gaan dit jaar voor de tweede keer met onze caravan naar Noord-Brabant in het dorpje Zeeland. Een ontzettend leuke camping, waar veel georganiseerd wordt voor onze twee oudste dochters. Vorig jaar is dit ons goed bevallen en hebben we direct weer besproken voor dit jaar, nu blijven we tien dagen in plaats van zeven. Kijken of ons dat gaat bevallen. We mogen namelijk graag thuis zijn en genieten van onze eigen tuin en dieren, maar onze kinderen willen graag kamperen.

Onze kerkorde kent twee situaties waarin echtscheiding kan plaatsvinden: overspel en kwaadwillige verlating. In die beide situaties doet degene die bedrogen of verlaten is, kerkordelijk geen onrecht als hij of zij een scheiding in gang zet.

De vraag is wel of een christen dan meteen aan een scheiding moet denken. Het evangelie is toch het evangelie van vergeving en een nieuw begin? Als er oprecht berouw is, zal allereerst de weg van vergeving en verzoening worden beproefd. Voor het kerkrecht zijn echter punten nodig waaraan een kerkenraad gebrokenheid in huwelijkssituaties kan toetsen.