'Beneem niemand wederrechtelijk het leven.' Met dit gebod onderstreepte de HERE dat niemand zich in een conflict door zijn emoties mag laten beheersen. God is de eigenaar van het leven. Ons doen en laten moet gericht zijn op respect voor het leven, en ook op herstel van geschonden relaties.

Over dit gebod heeft ook Jezus onderwijs gegeven aan zijn discipelen (Mat.5,21-26). Hij sloot toen aan bij wat bekend was: het verbod was bekend en ook dat wie doodslag pleegt voor de rechter moet verschijnen. Jezus onderstreepte toen dat een discipel van zijn Koninkrijk altijd gericht moet zijn op verzoening.

Nee, Hij bedoelt dan niet dat je helemaal aan je gevoelens voorbij moet gaan. Er zijn omstandigheden dat verzoening tijd nodig heeft. Soms kan een proces van het toegroeien naar bereidheid tot vergeving jaren in beslag nemen. Het kan soms lang duren voordat alle kiezelsteentjes van wrok ten opzichte van de ander die jou pijn heeft gedaan, een voor een uit je hart zijn verwijderd. Jezus kent onze gevoelens. Wat Hij hier afwijst is zelfzuchtige onverzoenlijkheid.

Hij onderstreept dan dat een discipel van het Koninkrijk altijd wegen zal zoeken om verbroken verhoudingen te herstellen omdat onverzoenlijkheid het begin van doodslag is.

De allerlaatste fase die een ernstig zieke patiënt moet doormaken, kan erg zwaar zijn. De patiënt heeft soms al een lang traject van ziekte en behandelingen achter de rug. Misschien is er in een eerdere fase een verkeerde keuze gemaakt, en geen goede aanpak van de klachten geweest.

Er kan een moment komen dat de klachten zo ernstig worden dat deze niet langer met medicijnen kunnen worden bestreden. De patiënt is onrustig en lijdt zichtbaar. Zijn geliefden voelen machteloosheid. De pijn of benauwdheid is niet meer onder controle te houden. Of er is angst. Daarnaast kunnen waanideeën optreden als bijwerking van medicijnen.

Deze zomer willen we in vier nummers aandacht geven aan de verkondiging van het Woord. Niet zoals dat op zondag in Nederland in de kerk gebeurt, maar juist aan de verkondiging in een totaal andere context. Dit vierde artikel heeft als thema: In de zomer kan er zoveel meer.

In verleden tijden, toen we nog niet van corona gehoord hadden, stroomde onze Sjaloom-kerk in Hardenberg ‘s zomers boordevol met gasten.

Gasten die op één van de vele campings in het Hardenbergse of in een nog wijdere cirkel hun tent hadden opgezet, hun caravan hadden afgekoppeld of een huisje hadden gehuurd.

Ze kwamen overal vandaan, ook kerkelijk. En dat was ‘s zondags soms goed te zien.

Jarenlang waren ze onderweg naar veiligheid en vrijheid: Sara en haar twee jonge kinderen. Te voet over bergketens, door de sneeuw. Slapen in greppels. Mannen van je lijf zien te houden. Soms een tijdje werken om geld te verdienen voor de volgende etappe. En dan weer door, op de vlucht voor geweld en uithuwelijking.

Het beeld dat haar het meest bij is gebleven? De dode man, bevroren langs het pad? Of de man met de bevroren voeten die ze urenlang voortduwen? Nee, het gezicht van de vrouw die hen gastvrij opneemt: Een engel.