De gemeente in Sneek is een  samenwerkingsgemeente. De Christelijke Gereformeerde Kerk en de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt houden sinds 2007 als CGKv alle diensten gezamenlijk. Tot december 2018 was ds. Jan Douwe van ’t Zand aan het Witte Kerkje verbonden, tot hij naar Curaçao vertrok om daar predikant te worden van de Verenigde Protestantse Gemeente. In de beroepingsprocedure die daarop volgde is ds. Geert Bruinsma benaderd, die dit beroep heeft aangenomen.

Ds. Bruinsma (1966) vertelt: In 1999 ben ik getrouwd met Ineke en samen hebben we vier kinderen gekregen. Mijn vrouw werkt in Groningen in het speciaal basisonderwijs en heeft de intentie dat te blijven doen. Onze oudste zoon studeert in Groningen aan het conservatorium, twee andere kinderen doen een middelbare schoolopleiding in Groningen en de jongste zit op de basisschool.’

‘Het meeste wat ik tot 2007 gedaan heb, heeft met muziek te maken. Vanaf mijn negentiende heb ik koren en korpsen gedirigeerd. Daarna heb ik 12,5 jaar in de muziekwinkel in Surhuisterveen gewerkt. Vervolgens ben ik vijf jaar orkestinspecteur geweest bij het Noord Nederlands Orkest. Toen ik de muziekhandel Surhuisterveen kon overnemen, heb ik dat met beide handen aangegrepen.’

Veel spreekwoorden en gezegden die wij in onze taal gebruiken, vinden hun oorsprong in de Bijbel. In deze rubriek proberen we van een aantal daarvan de herkomst te achterhalen.

In zak en as zitten betekent 'het helemaal niet meer zien zitten'. De uitdrukking gaat regelrecht terug op de Bijbel. Er zijn diverse passages waarin mensen ten teken van wanhoop en rouw hun hoofd met as bestrooien en zich hullen in een 'zak', oftewel een donker kleed van ruwe stof zonder mouwen, met alleen armsgaten.

‘De coronacrisis is ook een zingevingscrisis’ kopte dagblad Trouw onlangs. Terwijl uit het ene onderzoek blijkt dat 15 procent van de kerkgangers in de coronacrisis is afgehaakt, blijkt uit een ander onderzoek dat 33 procent van de Nederlanders zich sinds de coronacrisis meer bezighoudt met zingeving. ‘Ik ken niemand die niet verlangt naar een zinvol bestaan,’ schrijft Edel Maex, psychiater en zenleraar, in het voorwoord van het populaire boek Het verlangen naar zin van professor Hans Alma. Juist nu veel is weggevallen van wat altijd als zinvol werd ervaren, is de wereld om ons heen op zoek naar zingeving.

De afgelopen maanden zijn de kerken vooral in het nieuws gekomen in discussies over het aantal aanwezigen in kerkdiensten en het wel of niet zingen tijdens de dienst. Als predikant heb ik verschillende keren moeten horen dat deze en gene op dit moment in het kerk-zijn weinig zinvols ervaren. Keer op keer wordt naar elkaar benadrukt wat gemist wordt en wat er allemaal niet kan. Meer dan ooit heb ik het afgelopen jaar gedacht aan het verhaaltje ‘Wie heeft mijn kaas gepikt?!’ Wie nieuwsgierig is, kan op internet korte animatiefilmpjes daarvan bekijken om te zien wat ik bedoel.

Israël is een naam die je regelmatig tegenkomt, zowel in de wereld als in de kerk. Het NOS-journaal en het RTL-nieuws besteden bijna wekelijks aandacht aan Israël. In de kerk hoor je deze naam vaak, en niet alleen in de lezing uit de Schriften. Ook in liederen en gebeden komt Israël voor. Waarom eigenlijk? Waarom vinden we als Christelijke Gereformeerde Kerken Israël belangrijk? Wat maakt dat we aandacht hebben en vragen hiervoor? Op deze basale vragen wil ik in deze serie van drie artikelen ingaan.

Als we Israël zeggen, kunnen we drie dingen bedoelen: een volk, een land en een staat. Om met het laatste te beginnen: in 1948 is de huidige staat Israël opgericht. Omringd door islamitische koninkrijken en republieken is Israël een rechtsstaat met een democratisch gekozen regering, zoals dat in veel Europese landen het geval is. In deze staat heeft het Joodse volk na de verschrikkingen van de holocaust een ‘veilig thuis’ gevonden. Omdat er vrijheid van godsdienst is, kunnen Joden, moslims en christenen naast elkaar leven.