Bergamo, een stad in Noord-Italië, is vorig jaar ernstig getroffen door de coronacrisis. Toen dat bekend werd dacht ik aan een novelle van Jens Peter Jacobsen, waarvan ik een korte versie vond in een boek over de Psalmen van ds. H.A. Visser. Het verhaal speelt in de Middeleeuwen, toen de pest rondwaarde door Europa en ook deze stad onder deze dodelijke epidemie zwaar moest lijden. Hieronder het verhaal.

De naam van Abram verwijst indirect naar de God die hem roept. De naam betekent vader is verheven – die vader is God. En God die verheven is komt naar Abram toe en toont hem een heerlijk vergezicht: Abram krijgt de belofte van God. Een groot volk, een grote naam en een zegen voor de volken. Abram probeert ernaar te leven, maar dat gaat maar al te vaak fout: herkenbaar voor ieder mens. Het geduld van Abram wordt ook wel op de proef gesteld. Zijn gehoorzaamheid getest voordat de belofte waar wordt. Jarenlang wacht Abram op de vervulling – een groot volk gaat toch over nakomelingen? En daar zit juist het probleem: Abram is getrouwd met de onvruchtbare Saraï. Bij elke ‘ontmoeting’ belooft God een nakomeling en steeds opnieuw moet Abram wachten: in hoofdstuk 12, hoofdstuk 15 en hoofdstuk 17. In dat laatste hoofdstuk wordt de ontmoeting tussen God en Abram wel heel intens: Abram krijgt een nieuwe naam. Het vader in zijn naam wijst niet langer naar God, maar gaat nu over hemzelf. Abram wordt Abraham: vader van een menigte.

Zonde uit zich niet zelden in verslaving. Een sterk handelsmerk van de duivel. Er zijn veel soorten verslavingen. De meest voorkomende zijn:  alcohol, drugs, porno, gokken en gameverslaving. Ze zijn heel verschillend, maar komen toch allemaal op hetzelfde neer, ze vernietigen je leven. Ze verduisteren je relatie met God en ze vernietigen de relatie met de mensen die bij je horen. Strijd tegen verslaving is een taaie strijd. Soms denk je dat het je nooit lukt om er vanaf te komen. En toch is er goed nieuws. Goede Vrijdag en Pasen leren ons dat de duivel en duisternis niet het laatste woord hebben. Een hopeloze strijd kan veranderen in een goede strijd, een strijd die in geloof en hoop gevoerd wordt. Soms spreken mensen minachtend over verslaafden. Je kunt dat beter niet doen. Voor je het weet hebt je het over jezelf. Verslaving raakt ons allemaal. ‘Ieder die de zonde doet, is een slaaf van de zonde’(Joh.8: 34). Gelukkig zijn er om ons heen voorbeelden van mensen die ernstige verslavingen te boven gekomen zijn. Ze zijn een soort levende hoop.

Laura is leerkracht op een basisschool en haar man Johan is rijinstructeur. Hun zoon Kay is eerstejaarsstudent in Groningen en zit sinds kort op kamers. Op een ochtend wordt Laura gebeld: haar moeder is overleden. Daar begint het boek mee.

Als de begrafenis voorbij is, gaat Johan weer aan het werk. Laura ruimt het huis van haar moeder leeg en zorgt ervoor dat de hond van haar moeder weer een nieuw thuis krijgt. Johan is bezorgd en wil haar graag helpen, maar Laura wimpelt zijn hulp steeds weg. Sluit zich ook af voor zijn aandacht en Johan gaat weer hard aan het werk. En zo gaan ze allebei hun eigen gang.