Het is gewoon een gegeven. Onze samenleving wordt steeds seculierder. Onlogisch is het niet dat daardoor de godsdienstvrijheid onder druk komt te staan. Het is niet direct een menselijke eigenschap elkaar spontaan wat te gunnen. ‘Vrijheid voor kerken is een zegen die voorbij kan gaan,’

was de strekking van een rede die SGP-voorman Kees van der Staaij 16 mei hield tijdens de residentiepauzedienst in de Waalse kerk in Den Haag. Vier dagen later was er in Utrecht een symposium over godsdienstvrijheid, georganiseerd door drie universiteiten. Die aandacht is niet overbodig. Godsdienstvrijheid vraagt om alertheid.

Regelmatig lezen we in het kerkblad een interview met een predikant, vanwege een jubileum. 25 jaar, of soms 40 of 50 jaar predikant. Wat bijzonder om voor zo lange tijd de HERE, de Koning van de kerk, te mogen dienen. In de interviews met de jubilerende dominees komen vaak deze woorden naar voren: ‘dankbaarheid’, ‘verwondering’ en ‘soli Deo gloria’.

Bestaat een 1-jarig jubileum ook, vroeg ik me af. Op 15 mei 2021 mocht ik bevestigd worden. Heel bijzonder: geknield onder een open Bijbel, de handoplegging, de zegen, en zo verbonden worden als predikant en gemeente. En op 16 mei preekte ik; nu niet meer als student of kandidaat, maar voor het eerst als dominee. Bijzonder om daar op terug te kijken: voor het eerst de zegen van de HERE meegeven aan de gemeente.

Kirill, of Cyril is 75 jaar en sinds 2009 de patriarch van Moskou en van alle Russen en de Primaat van de Russisch Orthodoxe Kerk. Hij wordt aangesproken met Zijne Heiligheid.

Deze Kirill ligt in het Westen onder vuur. Hij is namelijk een trouwe bondgenoot van de Russische president Poetin. En hij heeft de regering van Poetin omschreven als een wonder van God. Maar de westerse woede heeft vooral te maken met het feit, dat Kirill de Russische invasie van Oekraïne eerder dit jaar niet heeft willen veroordelen. Hij noemt die dan ook geen oorlog of invasie. Hij heeft zelfs zijn steun ervoor uitgesproken en de vechtende Russische soldaten gezegend.

Soms proef je het stilletjes tussen de regels door. Dat het eigenlijk best lastig is om echt handen en voeten te geven aan het evangelie.

Neem nou de asielzoekers. We hebben al heel wat jaren te maken met een stroom van vluchtelingen die, uit heel wat verschillende landen vandaan, de weg naar Nederland hebben gevonden. En die – steeds meer – ook de weg naar de kerken vinden. Soms omdat ze in hun thuisland al christen waren, soms ook omdat ze hier Christus leerden kennen. En dan zoeken ze aansluiting bij een kerkelijke gemeente. Omdat je nou eenmaal niet op je eentje geloven kunt.