Jezus noemt in zijn bergrede zes opvallende tegenstellingen. Daarbij haalt Hij eerst iets uit de traditie aan, en daar stelt Hij dan zijn eigen woord tegenover: ‘Maar Ik zeg u …’ Deze tegenstellingen worden ook wel antithesen genoemd. Tot nu toe zijn in ons kerkblad twee antithesen besproken. Deze week de derde tegenstelling, waarin Jezus een lichtvaardige scheiding vergelijkt met echtbreuk (Mat.5,31-32).
In een veel gebruikte versie van de Apostolische geloofsbelijdenis staat: ik geloof een heilige, algemene christelijke kerk. Van Vlastuin betoogt terecht dat het niet gaat om ‘een’ kerk, maar <<cursief>>de<<einde cursief>> kerk, de heilige katholieke kerk. Hij heeft ook gelijk dat in de genoemde versie het originele woord katholiek dubbel is weergegeven met: algemeen en christelijk. De kerk is katholiek! Wij zijn toch niet rooms, zeggen kerkgangers soms, als de voorganger de oude bewoording gebruikt. Dat klopt, maar katholiek zijn we wel. Als het goed zit tenminste, want anno 2017 lijkt het erop dat de ene kerk verscheurd is, bestaat uit veel christelijke gemeenten en denominaties. Daarbij is nauwelijks besef van de katholiciteit van de kerk. De auteur constateert dat met pijn in het hart.
De tijd waarin jongeren als vanzelfsprekend de keuzen van hun ouders volgden is voorbij. Jongeren maken hun eigen keuzen. En de keuzemogelijkheden zijn enorm. Er is een bijna onbegrensd aanbod van levensstijlen en muziekculturen, van zingeving en geloof.
Ondertussen leven veel ouders met een stil verdriet. Het dragen van een piercing of een tattoo kom je wel te boven. Maar als je dochter niet meer naar de kerk gaat... Of als je zoon zegt: 'Mam, ik geloof niet meer....'
Vaak weten ouders niet hoe ze daarmee om moeten gaan. Dus zwijgen ze erover. Hetzelfde geldt voor de gemeente. Er is in de gemeente volop aandacht voor kinderen die gedoopt worden en voor jongeren die belijdenis doen. Maar als iemand ongemerkt wegglijdt uit het geloof en stilletjes verdwijnt, schort het aan aandacht.
Elke zondagmiddag kun je de bovenstaande woorden horen, tijdens de kerkdienst als de geloofsbelijdenis wordt uitgesproken. Wij belijden en geloven: door het geloof in Christus worden mensen van allerlei soorten en maten aan elkaar verbonden. Dat is op dat moment in de kerkdienst al zichtbaar.
Die verbondenheid met broeders en zusters gaat over kerkmuren heen. Het gaat zelfs over landsgrenzen heen. Het is een geweldige bemoediging dat je mag weten dat je er als christen niet alleen voor staat, maar deel bent van die wereldwijde kerk. Tegelijkertijd zorgt dat er ook voor dat je met elkaar begaan bent. Vervuld met de liefde van God die in Christus zichtbaar is geworden mogen wij omzien naar onze broeders en zusters die het minder hebben, ver weg en dichtbij!
Begin dit jaar ging beleidsmedewerker Gé Drayer met pensioen. Meer dan vijfentwintig jaar was hij vanuit het Dienstenbureau van onze kerken betrokken bij het werk van Zending en Hulpverlening. Er is een fraai vormgegeven brochure verschenen waarin hij vanuit de Bijbel en vanuit zijn jarenlange ervaring uitlegt wat helpen is.
De titel van het boekwerkje zegt het al: << cursief>>We helpen zo graag! Maar hoe helpen we goed?<<einde cursief>>
Een paar cijfers: in Nederland leven momenteel zo’n drie miljoen mensen op of onder de armoedegrens. Per provincie zijn er zo’n tien voedselbanken actief. Daarnaast komen er steeds meer kledingbanken en andere projecten tot stand. Het is om stil en verdrietig van te worden. Armoede en stille armoede, pal om de hoek, maar we weten ook van zoveel ellende over de grens. De eerste gedachte is dan een heel natuurlijke: We moeten helpen!
