De tijden veranderen, wie zou het ontkennen? En wij veranderen op vele gebieden mee, wie zou dát ontkennen? In kleding, in spraakgebruik, in tradities. Maar hoe is het met de wekelijkse erediensten?Daar verandert ook veel.

Met regelmaat komt tijdens de catechisatie, bij de jongste groep, aan de hand van een boekje de eredienst aan de orde. Daarin wordt ook de predikant genoemd; logisch, want hij vervult heel wat onderdelen. En wij hebben dat altijd heel gewoon gevonden; nou ja, ieder geval tot voor kort, en in vele gemeenten nog steeds. Maar... in dat catechisatieboekje wordt aan de catechisanten gevraagd wanneer die predikant namens God spreekt en wanneer hij namens de gemeente spreekt. En dan blijkt hij in de kerkdiensten een soort 'dubbelrol' te vervullen. Behalve bij het zingen: daar mag de gemeente volop met hart, mond en ziel meedoen. Ondeugend: soms zing ik (bijna) namens de gemeente: namelijk wanneer ik een psalm of een lied opgeef dat slecht bekend blijkt te zijn. Tip voor de beamerende gemeente (en dat worden er meer en meer): zorgt u toch voor een weergave waarop niet alleen de tekst, maar ook de muzieknoten staan. Anders zal ons zangbundeltje kleiner en kleiner worden. Tot schade!

Zelf ben ik in het geheel niet muzikaal. Verder dan enkele jaren les krijgen op de blokfluit ben ik niet gekomen. Dus voor iedereen met meer muzikale capaciteit heb ik grote bewondering. Onder musici bestaan in het algemeen ook zeer creatieve personen, die het vak iets extra’s geven. Zo ken ik een organist die zijn vingernagels te laat knipte. Tijdens het spelen hoorde je dan – als je dichtbij zat -  het snelle getikketik  van zijn nagels op de toetsen.  Het was om vrolijk van te worden.

Een andere organist trof ik eens op een zaterdag in de kerk bij het oefenen op de liederen die opgegeven waren voor de eredienst, de volgende dag.  In het gesprek dat volgde vroeg ik hem welke geluiden van andere muziekinstrumenten hij zoal kon naspelen met het orgel. ‘Welk instrument zou je willen horen?’ vroeg hij. Ik dacht even na.  ‘Een doedelzak’, zei ik toen. ‘Dat is goed,’ zei hij, ‘jij krijgt morgen een doedelzak te horen, tijdens de kerkdienst’.  Die zondagmorgen begon zijn begeleiding tijdens de collecte met een doedelzak. Ik schrok op, was de afspraak al half vergeten en keek omhoog naar de organist. Hij grijnsde naar me vanaf het orgelbankje en speelde vrolijk verder.

Opnieuw geeft uitgeverij De Vuurbaak het vertrouwde Bijbels Dagboek uit. Met elk jaar als vaste ondertitel: Kracht voor elke dag. De formule van een Bijbels dagboek mag bekend verondersteld worden: weergave van een tekst uit de Bijbel, een korte overdenking en een suggestie voor een te zingen of te lezen psalm of lied (GKv-kerkboek of het Liedboek, ik zag ook Psalmen voor Nu voorbij komen). Als extraatje – het waarom is niet helemaal duidelijk – staan de tijdstippen van opkomst en ondergang van de zon en de maan vermeld.

Op donderdag 27 november jl. kwam de classis Leeuwarden in een voortgezette vergadering bijeen in het kerkgebouw van Zwaagwesteinde (De Westereen). Op deze avond vond het peremptoir examen van kand. A.A.L. Aalderink plaats. Niet alleen de afgevaardigden van de diverse classiskerken waren die avond naar De Westereen afgereisd, maar ook verschillende gemeenteleden van De Westereen waren aanwezig in de kerkzaal. Hieronder een kort verslag van de vergadering.

De preses, ds. H.J. Vazquez, heet de aanwezigen van harte welkom en noemt daarbij bijzonder kand. Aalderink, zijn vrouw en ouders. Ook de deputaten naar artikel 49 KO - de predikanten Last, Lof en Quist - worden verwelkomd. Vervolgens leest ds. Vazquez Mattheüs 11, 1-6, gaat hij voor in gebed en geeft hij psalm 118: 1, 7 en 11 op.