De toren van de kerk kun je vanuit de verte al zien. Geen wonder, want met zijn  veertig meter hoog steekt hij boven de bomenrand uit.
Jarenlang, wat zeg ik, eeuwenlang heeft hij zijn spits naar Boven gericht gehouden.
Een brand heeft ooit de kerk vernield. Maar de toren bleef overeind.

Op 13 oktober jl. kwamen de afgevaardigden van de classis Leeuwarden bijeen in Zwaagwesteinde. De roepende kerk, Damwoude, kon de afgevaardigden nog niet in haar kerkgebouw, de Sionskerk, ontvangen omdat de verbouwing nog niet klaar is. Ds. A.A. Egas opende de vergadering en tijdens de opening hebben we als afgevaardigden de tijd genomen om met elkaar in kleine groepjes door te praten over een tweetal vragen. Op deze wijze kreeg de onderlinge band tussen de broeders concreet gestalte.

In de Laarkerk in Zuidlaren slapen mannen in de voormalige soos, in Scheemda spelen kinderen in de hal van De Ontmoeting en de kerkenraad in Roden heeft net een douche aangeschaft voor de vrouwen in het kerkgebouw: de crisisopvang van asielzoekers zorgt voor dynamiek en ongebruikelijke taferelen in de kerken. Bij INLIA in Groningen is het ondertussen alle hens aan dek: hier coördineren ze de crisisopvang.

Mobiele telefoons rinkelen vrijwel onophoudelijk in de vergaderzaal van het INLIA Gasthuis Groningen. Twee whiteboards tonen de bezetting in de kerken: hoeveel mensen verblijven waar, tot wanneer, en waar is of komt ruimte beschikbaar? De vergaderzaal is het knooppunt van de crisisopvang in de kerken.

Honderden asielzoekers kregen en krijgen inmiddels crisisonderdak bij tientallen kerken. Aanvankelijk in het Noorden, nu in het hele land. Soms staan de bedden in de kerk zelf, soms op een andere plek in het kerkgebouw, in de pastorie of in een ander kerkelijk gebouw.

Eind juni was ik een kleine twee weken in Brazilië voor een conferentie rond het thema van mijn proefschrift: over de missionaire identiteit van de kerk. Ik benutte de gelegenheid om de contacten die ik al langere tijd heb in Brazilië weer eens aan te halen.

Een kerk met Nederlandse genen

In een eerder artikel over de kerk in Brazilië schreef ik over de nauwe contacten die we als Christelijke Gereformeerde Kerken onderhouden met de Igrejas Evangelicas Reformadas no Brasil (IERB). Die contacten kregen duidelijk inhoud in de uitwisseling van predikanten die gedurende lange tijd plaatsvond. Ik schreef het al: meerdere predikanten uit onze kerken werkten geruime tijd in o.a. Castrolanda, in Carambeí en Arapoti. Ik zag in de verschillende kerkgebouwen foto’s van hen hangen. Daarbij kwam ik ook foto’s tegen van collega’s die nog in het recente verleden voor een paar maanden hulp hebben geboden, bijvoorbeeld in het pastoraat aan de oudere Nederlandssprekende leden van de kerken. Mooi is het, dat die samenwerking er is, over de Atlantische Oceaan heen. De kerk van de Here Jezus is immers niet door grenzen van elkaar gescheiden, en de band wordt over en weer gevoeld.