Langzaam druppelen de mensen de kerkzaal binnen. Het grote koor heeft de kelen al losgezongen. De koorleden dragen allemaal een lang rood gewaad. Het lijkt alsof ze willen neerzetten: Onze stemmen verschillen, maar we vormen één eenheid. Nog even, en dan zullen ze het grote podium vullen. Zachte muziek rolt ondertussen door de kerkzaal. De dirigent beklimt de bok. De organist houdt zijn vingers boven de toetsen. De pianist achter de vleugel laat zijn schoen alvast een dansje maken. Na drie slagen in de lucht, breekt het los.

De classis Zwolle vergaderde op 16 oktober te Lelystad en op 20 november 2024 te Urk, opnieuw in afgeschaalde vorm, maar in een goede onderlinge sfeer.

Op 16 oktober werd een verzoek van de kerk van Zwolle behandeld om te onderzoeken of aan br. Gert Knijnenberg volgens art. 3.1 K.O. toestemming verleend kan worden tot het spreken van een stichtelijk woord in de kerk van Zwolle. De classis besloot, vanwege de nood in de kerk van Zwolle, unaniem om een onderzoek in te stellen. Dit onderzoek vond vervolgens plaats op 20 november in een voorgezette vergadering. De uitkomst was positief. Zowel de kerk van Zwolle als ook br. Knijnenberg werden hartelijk gefeliciteerd met deze mooie uitkomst.

De hoofdpersoon in dit verhaal is David, een voorganger die op zoek is naar zichzelf. Hij worstelt met de vraag of hij moet blijven in de kerkelijke gemeente waar hij dient of dat het tijd is om te gaan. Om een antwoord te vinden op die vraag gaat hij op retraite in Ierland. Daar ontmoet hij andere voorgangers en ontdekt David door middel van gesprekken veel meer over zichzelf dan hij van tevoren had gedacht.

In 2020 verscheen een boek dat een goed beeld geeft van de cultuur waarin wij leven. De titel daarvan is The Rise and Triumph of the Modern Self (De opkomst en triomf van het moderne zelf). De auteur, Carl R. Trueman, schetst daarin onze cultuur en ook hoe breed gedragen denkbeelden in onze cultuur over huwelijk en seksualiteit zijn ontstaan.

De gedachte die eeuwenlang in kerk en samenleving gold, was dat het huwelijk een publiek bekrachtigde levensgemeenschap is tussen één man en één vrouw. Een grote beweging in onze huidige westerse wereld acht echter deze omschrijving onderdrukkend, onverdraagzaam en belemmerend voor persoonlijke autonomie en geluk. Een ander denkbeeld is de grote waarde die wordt toegekend aan gevoel en beleving van de eigen – seksueel gestempelde – identiteit. Het lichaam en de (biologische) sekse zou daaraan ondergeschikt zijn en desnoods ondergeschikt moeten worden gemaakt. Het lichaam is dan bij wijze van spreken het ‘materiaal’ dat aangepast moet worden bij de beleving van het innerlijk. Technologie maakt dat voor een groot deel mogelijk.