Iedereen komt ze ongetwijfeld tegen, buiten en ook binnen eigen
kerkelijke gemeente: echtparen die graag een of meerdere kinderen hadden
willen ontvangen, maar die na jaren wachten en wellicht na heel wat
medisch onderzoek er achter kwamen dat het krijgen van kinderen voor hen
niet is weggelegd. Misschien hebt u die dit leest er zelf wel mee te
maken. Dat grijpt diep in het leven van man en vrouw in. Niet dat
daardoor je huwelijk van een lagere orde zou zijn dan dat van hen die
wel kinderen kregen, maar het brengt bij de meesten wel het gevoel van
een groot gemis met zich mee. Dat ik in dit commentaar hier aandacht
voor vraag, heeft twee redenen. Allereerst de moeite, het verdriet en de
pijn die echtparen ervaren, nadat ze tevergeefs naar de kinderzegen
hebben uitgezien. Binnen de gemeenten waar ik heb gewerkt, heb ik dat
meerdere keren gemerkt. Maar opnieuw werd ik hier bij bepaald door het
lezen van een brief, waarin een vrouw de nood van haar kinderloosheid
onder woorden brengt. Het is belangrijk om daar iets van te weten. Opdat
– en dat is dan de tweede reden waarom ik er over schrijf – we zulke
broeders en zusters enigszins tot steun kunnen zijn. We zijn immers
binnen de gemeente geroepen om voor elkaar zorg te dragen. Als één lid
lijdt, schrijft Paulus immers aan de Korinthiërs, lijden alle leden mee.
Lees meer: Ongewilde kinderloosheid
In De Wekker van enkele weken geleden stond een artikel over pastorale
zorg aan verslaafden. Behalve instemming riep dit artikel ook vragen bij
me op. Ik citeer: ‘Als we spreken over verslaving hebben we het over
een breed veld. Het is niet alleen verslaving aan drugs en alcohol, maar
ook medicijnverslaving, eetverslaving, seksverslaving,
internetverslaving en gokverslaving. Moeten we roken hier ook bij
betrekken? Of je roken erbij betrekt heeft te maken met je visie op
roken, maar vooral ook met je definitie van het begrip verslaving.’
Nu ken ik verschillende definities van verslaving, maar ze zijn volgens
mij allemaal ruim toepasbaar op roken. Maar zelfs al zou een roker niet
verslaafd zijn, dan nog zijn de schadelijke effecten van tabak zo groot
dat een christen niet zou behoren te roken.
Eerst maar even wat feiten om de kennis op te poetsen. In tabaksrook
zitten zo’n vierduizend verschillende stoffen waarvan er ongeveer
veertig kankerverwekkend zijn. Eén van de ingrediënten van tabak is
nicotine. Een stofje dat zorgt voor een plezierig rustig gevoel, maar
daarnaast ook sterk verslavend is. Zelfs zo verslavend dat het
gemakkelijker is om af te kicken van heroïne dan van nicotine. Ondanks
dat jaarlijks één op de vier rokers probeert te stoppen, is net vijf
procent van de stoppers daarin succesvol.
Lees meer: Als de rook om je hoofd is verdwenen …..
De Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE) heeft
geconcludeerd dat een levenseindekliniek haalbaar is. Verschillende
personen en instellingen willen hun medewerking daaraan geven. In deze
kliniek zouden artsen het leven van een patiënt die ondraaglijk en
uitzichtloos lijdt, kunnen beëindigen. Met name zouden patiënten daar
terechtkunnen die een uitdrukkelijk en ernstig verzoek tot het
beëindigen van hun leven doen maar bij hun eigen arts geen gehoor vinden
omdat deze terugschrikt voor de juridische consequenties. Ook denkt de
vereniging aan kankerpatiënten en mensen met beginnende dementie die hun
waardigheid niet willen verliezen. Daarnaast zou plaats kunnen worden
geboden aan psychiatrische patiënten en mensen die vinden dat hun leven
voltooid is. Bij die laatste groep zal de arts die verbonden is aan de
kliniek, zich overigens terughoudend moeten opstellen. De wet staat een
levensbeëindiging van mensen die 'klaar' zijn met leven niet toe.
Cliënten die om die reden zich hebben laten opnemen, moeten zelf pillen
verzamelen. Artsen kunnen dan niet meer doen dan informatie geven en
medische hulp wanneer dat nodig is.
Lees meer: Levenseindekliniek
Zo nu en dan ziet de diaconie zich geconfronteerd met situaties waarbij
hulpverlening een heel andere dimensie krijgt. In sommige gevallen is
het eenvoudig: door wat voor reden of oorzaak dan ook, is er een
financieel probleem ontstaan dat ‘even’ opgelost moet worden. Een lening
voor een bepaalde periode is dan mogelijk. Inlossen gebeurt volgens
afspraak en de zaak is weer geregeld.
Dat is allemaal niet zo spannend. Het wordt lastiger wanneer er
structurele problemen zijn. Ontslag, ziekte, echtscheiding, noem het
maar op. Redenen te over waardoor mensen in de financiële problemen
kunnen komen. Na vele omwegen komt de zaak dan op het bordje van de
diaconie met het verzoek te komen tot een oplossing.
Geld geven is dan niet de oplossing. Structurele problemen vragen om een
structurele oplossing. Vergelijk het maar met de werkwijze van
ontwikkelingssamenwerking. Ook daar wordt geen geld gegeven, maar
geïnvesteerd in kennis en vaardigheden zodat de ontwikkelingslanden
zichzelf kunnen redden.
Lees meer: Diaconale hulp: niet alleen door diakenen
De afgelopen tijd is er binnen de Protestantse Kerk in Nederland (PKN)
onderzoek gedaan naar het bereiken van de verschillende doelgroepen. Eén
van de conclusies was, dat er maar twee mentaliteitsgroepen in de
samenleving worden bereikt: de traditionele burgerij en de
postmaterialisten. Met de eerste groep worden zij bedoeld die de
kerkgang van de ouders hebben meegekregen en betrokken zijn bij de
mensen rondom hen. De postmaterialisten zijn zij, die bewust bezig zijn
met zingeving en begaan zijn met de wereld dichtbij en veraf. Uit de
conclusies van het rapport bleek verder, dat vooral de (post)modernen
moeilijk te bereiken zijn en het af laten weten. Zij voelen zich niet
aangesproken door de stijl van de PKN. De slotconclusie is dat de kerk
zich beter bij hen kan aansluiten, door zich meer in het gedachteleven
van deze richtingen te verplaatsen.
Hoe? Een aantal tips. Verbind de boodschap van het Evangelie met hier en
nu in plaats van ver weg en straks. Heb aandacht voor vragen in het
dagelijks leven en de gevoelens die deze met zich meebrengen. Wees als
kerk minder bescheiden; de ingetogen stijl sluit niet aan bij de
meerderheid van de Nederlanders. Geef een duidelijk verhaal en wees
trots op waar je voor staat. De troost, de kracht en de richting die
geloven biedt zijn bij velen onbekend. Sluit als kerk aan bij wat mensen
werkelijk raakt. Tot zover het onderzoek en de aanbevelingen.
Lees meer: Een trotse kerk?
