In het vorige artikel heb ik beschreven dat de inhoud van het boek Herstellers, wat mij betreft goed past bij missionaire én diaconale gemeente-zijn. In dit laatste artikel nog enkele gedachten over christen-zijn in onze moderne samenleving.

De tijd dat Nederland een christelijk land was, ligt ver achter ons. Het christelijk geloof is geen gemeengoed meer. Het is, om zo te zeggen, naar de rand van de samenleving geduwd.

Velen zeggen dat geloven een privézaak is. Je ziet dat terug in het huidige beleid in Nederland en andere landen in Noordwest Europa. Dat mensen geloven is prima, maar dat doe je ‘achter de voordeur’. Geloven doe je niet in de publieke ruimte, de ruimte die van iedereen is. Vanuit deze opstelling is er bijvoorbeeld discussie gekomen over het feit dat sommige mensen die in overheidsdienst zijn, zichtbaar een kruisje dragen. Dat mag dus niet meer.

Komende zondag is het in veel kerken Israël-zondag. De eerste zondag in oktober. Dat is niet toevallig. We leven dan in de tijd dat er in Israël verschillende belangrijke feesten zijn. Het nieuwe jaar begint met de maand Tisjri. Daarin vallen Rosj hasjana (Nieuwjaar) dat twee dagen duurt; Jom Kipoer (Grote Verzoendag) op de tiende dag van Tisjri, en vijf dagen later begint Soekot (Loofhuttenfeest), dat een week duurt. Het zijn allemaal feesten die in de Bijbel geboden zijn. (Onder andere in Leviticus 23:23-44.)

Mens-zijn is verplicht-zijn. Je hebt als mens verscheidene plichten. Deze staan naar het schijnt soms tegenover elkaar. Dan is een keuze moeilijk. Maar is er dan echt sprake van een botsing van plichten?

Een broeder uit de gemeente is verkozen tot ouderling. De kerkenraad heeft hem daarna benoemd. Deze broeder vindt dat hij zijn roeping moet opvolgen. Hij kan en wil deze niet naast zich neerleggen. Het is een roeping van de Here. Tegelijkertijd ervaart hij een verplichting ten opzichte van zijn gezin met opgroeiende kinderen. Bovendien bekleedt hij een belangrijke taak in een christelijke organisatie. Hij ervaart op dat moment dat God hem verschillende plichten oplegt die hij niet met elkaar in overeenstemming kan brengen. Wat moet hij doen? Welke keuze hij ook maakt, er zal een gevoel van schuld overblijven. Is dat terecht? Hoe kan hij in vertrouwen en met een goed geweten een verantwoorde keuze maken?

In het vorige artikel hebben we een begin gemaakt met na te denken over wie de jongeren van nu zijn. In dit artikel wil ik nog enkele andere kenmerken noemen.

Jongeren van nu behoren tot een nieuwe generatie. In de reclamewereld worden ze generatie Einstein genoemd of generatie Y. Ze zijn geboren in het laatste decennium van de vorige eeuw, en zijn nu zo’n 12 tot 22 jaar oud. Deze jongeren zijn opgegroeid in een wereld die gedomineerd wordt door informatie en commercie, waarin ze thuis, op tv, op straat en op school constant bestookt worden met boodschappen. Ze zijn een doelgroep voor reclame en marketing geworden, maar het nieuwe is: ze zijn zich daar ook zeer van bewust.