In ons blad mag een officiële felicitatie aan beide jubilarissen niet ontbreken. Zij zijn voor het Kerkblad voor het Noorden geen onbekenden. Zowel de ondertekening A.N. (vaak alleen maar N) als K.J.V. onder diverse berichten en artikelen getuigden van hun werk en meeleven. Namens commissie van redactie en raad van beheer, niet in het minst namens de vele lezers willen wij bij deze jubilea hartelijk danken voor de wijze waarop zij ons blad gediend hebben.

Bij het doorbladeren van het notulenboek van de vergaderingen van commissie en raad trof het me, dat reeds op de eerste vergadering ds. Noort aanwezig was. 't Was op 20 november1952. Vanaf de start heeft ons blad de belangstelling en medewerking van ds. Noort genoten. Hij heeft gestaan aan de wieg om met anderen naast zich de plezierige geboorte van het kerkblad mee te maken. Daarna heeft hij talloze vergaderingen bezocht en van advies gediend. In 1961 werd hij benoemd tot eindredacteur. Voor zijn medewerking zijn we hem recht dankbaar, ook nu  hij zich teruggetrokken heeft in verband met zijn verkregen emeritaat.

De Heere openbaart zich in de Bijbel als een God van liefde en genade, voor zondaren. Maar soms niet, zo lijkt het. Bijvoorbeeld in de opdracht van God aan Israël om de Kanaänieten uit te roeien (Deut. 7). Israël mag hen géén genade bewijzen. Wat betekent dat en wat ‘moet’ je als christen vandaag met zo’n hoofdstuk?

In het vorige artikel zagen we wat het uitroeiingsbevel inhield. In dit artikel ga ik in op de theologische vragen die Deut. 7 oproept.

Beeld van God

Ten eerste, wat betekent het gebod om de Kanaänieten uit te roeien voor het beeld van God dat ons in het Oude Testament gegeven wordt? Het is immers de HEERE, Die de uitroeiing gebiedt en die actief betrokken is bij de uitvoering ervan.

Kunnen wij op grond van de Bijbel zeggen, dat God ook vandaag Israël op het oog houdt? Is er daarom hoop voor Israël? Of moeten we de beloften uit de Bijbel losmaken van de werkelijkheid van vandaag; omdat het in de Bijbelse beloften uiteindelijk alleen over de kerk gaat, degenen die geloven in Jezus Christus uit Joden en heidenen? Over die vragen ging het tijdens de vormingscursus van het afgelopen seizoen. Drie keer kwam de speciale relatie met Israël aan de orde. Eén keer ging het met name over Gods beloften voor Israël. Wat hebben die ons vandaag nog te zeggen?

We zijn begonnen met Efeziërs 2 en 3. Daarin spreekt de apostel Paulus over de verhouding van heidenen (onbesnedenen) en Joden in het lichaam van Christus. Paulus noemt het een groot geheimenis - dat eeuwen lang verborgen is gebleven, maar nu geopenbaard is - dat heidenen mogen delen in de beloften van God voor Israël. Vroeger waren de Efeziërs nog uitgesloten van het burgerrecht van Israël, zegt Efeziërs 2:12. Toen waren ze zonder God en zonder hoop.

Ik was nog maar kort predikant in Mussel. Er kwam een eerste vrije zondag. Nu had ik als kandidaat nog een zondag beloofd aan een vacante gemeente, helemaal in het Zuiden van ons land. Daar ging ik zaterdagavond heen met trein en bus en kwam dan maandagmorgen terug. Ik zou bij een ouderling logeren. Dat ging allemaal goed. Het bleek dat ik die zondag ook nog een tweeling moest dopen. Heel apart.

Nu was er in deze gemeente een heel oude emeritus-predikant van bijna 82 jaar. Ik zei tegen de ouderling, dat ik die wel graag wilde bezoeken. Dat zou dan kunnen na het avondeten. Deze ouderling deelde mij echter mee, dat er niet zo best met die oude collega te praten viel. Want hij zat vreselijk met de dood, die hij voelde aankomen. Hij kon niet in vrede sterven.