Gelukzoeker

Het boekje dat voor me ligt is actueler dan ooit. De schrijver is Gor Khatchickyan die in de negentiger jaren van de vorige eeuw met zijn ouders en broer uit Armenië naar Nederland is gevlucht. Hij is dan twaalf jaar oud en heeft een leuk leven met vrienden, voetbal en pianolessen. Zonder te worden ingelicht – het risico dat deze geheime missie bekend zou worden bij de overheid is te groot - wordt hij meegenomen op de vlucht, die zijn ouders noodzakelijk vinden. Het predicaat ‘gelukzoeker’ klopt volgens hem niet. Eerder zou je het naar zijn mening ‘ongelukzoeker’ kunnen noemen. Zo leuk is het echt niet om vluchteling te zijn. Gor beschrijft de jaren dat hij van de ene onzekere situatie in de andere komt, de gang via de verschillende opvangcentra, de wanhoop en het verdriet dat met de vele afwijzingen gepaard gaat, maar ook de dankbaarheid voor het hier mogen zijn en zijn vertrouwen op God. Het zal goedkomen! Het generaal pardon voor 26000 asielzoekers wordt in 2007 ook aan zijn familie verleend. Hij is dan acht jaar in Nederland en inmiddels begonnen aan de studie geneeskunde. Het pardon is pure genade, ervaart hij.

De geschiedenis zoals die zich voltrok in Latijns-Amerika heeft, zagen we, grote invloed gehad op de ontwikkeling van de kerk en van de manier waarop de kerk een plaats kreeg in dat werelddeel. De politieke gebeurtenissen hebben daarbij diepe sporen getrokken, die tot op de dag van vandaag aan te wijzen en nog steeds tastbaar zijn. In dit artikel richten we daar wat meer concreet de lens op.

De houding die de Rooms-Katholieke Kerk aanvankelijk aannam tegenover de nieuwe regeringen in de verschillende staten, nadat de onafhankelijkheid van Spanje en Portugal was bevochten, was een van tegenstand.

Het verlies van man, vrouw, kind heeft een enorme impact op het leven. Een boek dat helpt in rouwverwerking en een handreiking is om wat eerder en makkelijker het gesprek aan te gaan met diegene die ‘in rouw’ is, is: Helpen bij verlies en verdriet van Manu Keirse.

In het vorige artikel zijn twee taken genoemd van degene die in rouw is. Daarnaast zijn er nog twee taken, die in dit laatste artikel aan de orde komen.

Binnenkort hoopt ondergetekende tien jaar predikant te zijn, een tweede lustrum. Het is goed om af en toe terug en vooruit te kijken. Waar kom je vandaan, wat is er allemaal gebeurd en hoe zie je de toekomst voor je?

Allereerst wil ik zeggen dat mijn bespiegeling niet bedoeld is mijn werk centraal te stellen. Als er iets is om in te roemen – om maar met de apostel Paulus te spreken – is dat in de genade van God. Hij roept mensen en maakt mensen bekwaam. Hij heeft ook heel veel geduld met hen, ook met dominees.