Meneer Jansen ligt in het ziekenhuis. Boven zijn bed hangt een prikbord vol met kaarten. ‘Meneer Jansen, hoe komt u aan al die mooie kaarten? Het zijn er zo veel,’ vraagt de verpleegkundige. ‘Die heb ik bijna allemaal van de kerk gekregen.’ Zo maar een voorbeeld uit de praktijk van een pastorale gemeente.

De gemeente is een gemeente van Jezus Christus. Dat is een hoge inzet. Het is een groot voorrecht dat wij tot die gemeente mogen behoren. Hierin wordt Gods verkiezing zichtbaar, zegt Paulus in Efeziërs 1: Hij heeft ons uitverkoren in Christus, voor de grondlegging der wereld, opdat wij zouden zijn heilig en onberispelijk voor Hem in de liefde (1:4).

In de herfst van 1938 verscheen een bijzonder boekje van de hand van Dietrich Bonhoeffer: Gemeinsames Leben. In dit boekje van nog geen honderd pagina’s bergt Bonhoeffer als het ware de oogst van een bijzondere manier van christelijk samenleven.

Bonhoeffer schreef het boekje in Göttingen in het huis van zijn zus. Zij was kort daarvoor met haar gezin Duitsland ontvlucht. Haar man was namelijk een Jood en het leven in nazi-Duitsland werd voor Joden in die periode steeds moeizamer.

Soms krijg je een boek in handen waarvan je zegt: dat had ik eerder willen lezen. Dat geldt wat mij betreft helemaal van het boek dat werd geschreven door drs. M.A. Buitink-Heijblom. Zij snijdt een onderwerp aan waarmee niet alleen heel veel mensen te maken krijgen, maar waar ook heel wat pastors tegenaan lopen.

Als ze tegenover mij zit kijk ik haar aan. Meer dan twintig jaar hebben we elkaar niet gezien. Haar haar kleurt donker. Toch is ze de veertig al even gepasseerd. Als ze naar mij kijkt, lacht ze en ontstaan er kleine rimpeltjes bij haar ooghoeken. Beiden moeten we even op gang komen. Maar dan …