In de media duiken de laatste tijd geregeld stemmen op om alle gereformeerde kerken op een hoop te gooien en dan opnieuw in te delen. Op deze manier zou je kerken die bij elkaar passen samen kunnen laten werken en allerlei discussies kunnen voorkomen. De discussies gaan dan vooral over de hete hangijzers waarmee we zeker ook in onze kerken te maken hebben: vrouw in het ambt en homoseksualiteit. Je zou dan een kerkverband krijgen waar men voor de vrouw in het ambt is en een verband waar men tegen is. Hetzelfde geldt voor homoseksualiteit en er zouden meer thema's te verzinnen zijn.

Op het eerste gezicht lijkt dat best een aantrekkelijke optie. Langlopende discussies zijn voorbij en als kerken kunnen we ons op de toekomst richten. Geen oeverloos gepraat meer, maar vooruit!

Het vorige nummer van het Kerkblad was het officiële startnummer. Dit Commentaar schrijf ik op de maandag na het startweekend in Hoogeveen. Zaterdagavond was er een bijeenkomst voor de jeugd – met een barbecue en een kampvuur. En op zondag was er tussen de diensten een grote bijeenkomst op de speelweide in het bos bij Echten. Met veel mensen en met veel plezier hebben we  zo het nieuwe seizoen gestart. Met jong en oud samen eten, drinken, schaduw zoeken, voetballen en volleyballen (ondanks de warmte). En de afsluiting was – zo is de traditie – een openluchtdienst op de speelweide.

Soms gebeurt er iets in je omgeving, dat je aan het denken zet. En als je iemand bent, bij wie dat denken niet stopt, kun je er maar beter iets mee doen.

Het gebeurde tijdens het startweekend van de gemeente Leeuwarden. Op zondagochtend zat Bart Visser, onze predikant, op het podium op een kruk met slechts één been om op te staan. Het andere was gehuld in gips. Gelukkig waren er ook twee krukken om hem te helpen bewegen. De gastheer van die ochtend grapte, dat we eindelijk wisten wat de zwakke plek was van de kerkenraad – namelijk de achilleshiel van Bart – waardoor dit jaar de jeugd de traditionele voetbalwedstrijd van de kerkenraad had gewonnen. Bart was namelijk geblesseerd geraakt; zijn achillespees was afgescheurd. Een nare blessure. We hopen dat hij hiervan goed zal mogen herstellen.

Je kunt die SGP-Kamerleden niet verwijten dat het jobhoppers zijn. Van die mensen die altijd rusteloos op zoek zijn naar een nieuwe uitdaging. Nee, bij de SGP geloven ze nog in roeping en in dienen, God dienen en het volk dienen. Wat een zegen. Dat het nog lang zo mag blijven.

Onlangs had ik een gesprekje met Menno de Bruijne, de kleurrijke woordvoerder van de Tweede Kamerfractie van de partij. We hadden het over van alles, maar ik had natuurlijk ook een brandende vraag. ‘Menno, ik durf het bijna niet te vragen…, blijft Kees? ‘Ik kreeg een vaag antwoord. We lieten het onderwerp liggen. Ik begreep dat verder vragen op dat moment niet gepast was. Drie dagen later kwam er duidelijkheid. Kees van der Staaij kondigde zijn vertrek aan.